Een studie over de falende psychotherapie die intuïtief of gereflecteerd steeds meer therapeuten en cliënten verontrust. Is de huidige psychotherapie in al haar verscheidenheid wel een passend antwoord op de klachten van cliënten? De auteur toont aan dat de huidige therapieën niet (meer) aansluiten op de problematiek van de cliënten. Door een steeds anoniemer wordende samenleving kampt de cliënt met de verhulde klacht van leegheid en wanhoopservaringen. Verhaeghe pleit voor een nieuwe benadering, waarbij de patiënt zelf actief meewerkt aan het therapeutisch proces. Ook schetst hij de ontwikkeling van de psychotherapie van Freud tot en met de anti-psychiatrie. Psychotherapeuten krijgen nu hun vorming buiten het medisch establishment en binnen de menswetenschappen. Het uitgangspunt is de veronderstelling dat de mens maakbaar is. Ook geldt nu de opvatting dat alle menselijke problemen een genetisch-neurologische basis hebben. Ook deze eenzijdige opvatting luidt het einde van het tijdperk van de psychotherapie in. Een boeiend en belangrijk boek, dat een aanzet geeft tot een nieuwe verhouding tussen de therapeut en zijn cliënt. Het kan met nieuwe inzichten wellicht een wending geven tot een andere vormgeving en doelstelling van de psychotherapie. Verberg tekst