Fred het hert kan maar moeilijk in slaap komen. Uil adviseert hem om aan Anton de Boswachter te vragen hem een verhaaltje voor te lezen. Maar Fred is een beetje bang voor Anton. Ondanks zijn angst gaat hij toch op pad. Voor kinderen is het een opsteker dat je je soms over je angsten heen moet zetten, zeker omdat het in dit boek allemaal prima in orde komt. De tekst bevat erg leuke en originele vondsten, zoals die van de ruziemakende merels die de hele tijd 'wat nou, wat nou?' tegen elkaar zeggen. Een ander sterk punt is dat de onvriendelijke Anton ondanks zijn barse woorden een zwak heeft voor Fred. Hij laat hem zijn geweer vasthouden waarop Fred prompt de maan kapot schiet, geeft hem heerlijke pannenkoeken te eten en ook nog een dekentje om onder te slapen. Het hert doorziet Antons woorden en begrijpt dat hij er een vriend bij heeft. De illustraties, met krijt en verf getekend in warme, donkere kleuren zijn sfeervol en grappig. Oblong formaat. Dit is het derde prentenboek van auteur en illustrator Pépé Smit, en het tweede over Fred het hert, na 'Fred het (heel erg eigenwijze) hert'*. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Voor een hert is Fred heel erg handig. Dat komt omdat zijn schepper hem handen gegeven heeft. Handen zijn bijvoorbeeld handig als je blad uit het vuistje wil eten of wanneer je pakkertje speelt. Je kan ook onhandige dingen uithalen met handen en dat overkwam Fred. Het gebeurde op een nacht toen Fred niet kon slapen en een bezoekje bracht aan Anton de boswachter ...

Een knap geïllustreerd boek over een fantastisch hert, Fred. Dat het hert Fred heet is al even bijzonder als het feit dat die ook nog eens handen heeft. Dat is misschien niet de beste keuze voor een hert. Met poten zal je namelijk minder snel de trekker van een geweer kunnen overhalen. Dat is precies wat Fred deed met zijn handige handen. Bovendien schoot hij nog raak ook! Hij schoot de maan aan diggelen! Wat nu gedaan? Aan tafel bij Anton met een lekkere pannenkoek in de hand, bedenkt Fred een oplossing.

Ik heb genoten van dit grappige verhaaltje. Pépé Smit weet het met veel humor - ook in de illustraties - te brengen. De close-up van Fred die met zijn snoet tegen het raam plakt bij Anton, vind ik geweldig! Ik begrijp helemaal waarom Anton zo schrikt! De vanzelfsprekendheid waarmee Fred zichzelf uitnodigt bij Anton en de geniale en tegelijk absurde oplossing voor het ‘maanprobleem’ vind ik heerlijk. Fred (het snerthert) mag wat mij betreft nog veel avonturen beleven!

Verberg tekst