De Vlaamse dichter Philip Hoorne (1964) schrijft een eigenzinnige soort poëzie, vaak laconiek, met esprit, vol rake observaties van het alledaagse, en met een kennelijk plezier in de taal en haar speelse mogelijkheden. Eerder publiceerde hij vier succesvolle bundels gedichten en een verhalenbundel. In deze bundel spelen erotiek en lichamelijkheid een grote rol. Hoorne is daarbij humoristisch en nergens platvloers. Zijn benadering lijkt steeds vanuit de taal te ontstaan, vanuit klank- en betekenisassociaties. Daarmee past hij in de traditie van dichters als Paul van Ostaijen en Gust Gils. Hoorne bouwt aan een oeuvre dat uitblinkt in originaliteit, onmodieusheid, schijnbare pretentieloosheid en effectieve toegankelijkheid, zonder oppervlakkig te zijn. Ook bij herhaalde lezing blijven zijn gedichten intrigeren en vermaken.