In juli 2008 vergezelde Ramsey Nasr, op uitnodiging van de Universiteit Antwerpen, 35 biologiestudenten op hun stagereis naar Tanzania, waar ze samen met een even grote groep Tanzaniaanse studenten veldwerk zouden verrichten. Homo safaricus is het dagboek dat Nasr tijdens die 14-daagse reis bijhield. In het dankwoord achteraan in het boek omschrijft hij zichzelf als de "invasieve exoot" van de groep. Van biologie weet hij weinig af: hij is iemand die "leeft in een bakstenen biotoop" en "nog geen tortelduif van een stadsmus" kan onderscheiden.
Maar een scherp observator is Nasr wel. In zijn functie van "permanente ontdekkingsreiziger" beschrijft hij het veldwerk in en de safaritochten door de verschillende Tanzaniaanse landschappen: de savanne, het regenwoud, het koraalrif. Niet alleen de natuur intrigeert hem, maar ook de biologen zelf: "Biologen lijken, anders dan de meeste primaten, zelden gericht op zoek te zijn naar iets: ze beginnen gewoon; nauwkeurig, meticuleus, en vooral eindeloos geduldig". Of nog: "Biologen hebben een jeugdige nieuwsgierigheid in leven gehouden en geven haar sindsdien vakkundig te eten." Die biologen zijn overigens ook gewone mensen: een van hen is aan een woordenboek bezig dat uiteindelijk in alle talen ter wereld het begrip 'dikke tetten' moet bevatten...
Er zit heel wat humor in Homo safaricus. Een plaspauze resulteert in een confrontatie met een gigantische, pezige spin. Nasrs slippers (nochtans de duurste soort!) blijken totaal ongeschikt voor een wandeltocht door het mangrovewoud. Logistiek coördinator Dr. Vedasto blijkt niet opgewassen tegen zijn taak en wordt prompt tot "Doctor Fiasco" omgedoopt. Nasr past de wetenschappelijke procedurebeschrijving op zijn eigen alledaagse activiteiten toe. Vaak levert ook Nasrs naïviteit humoristische taferelen op. Hij rent als een gek achter rode libellen aan tot iemand hem vertelt dat die zo snel zijn dat ze onmogelijk met een vlindernet gevangen kunnen worden. Veel van zijn vragen worden door de biologen als "raar" of "onnozel" bestempeld. Wanneer hij het niet erg vindt dat zijn tentje op het spoor van de hippo's staat, levert hem dat een "Maar manneke toch" van expeditieleider Herwig Leirs op.
Maar het is niet al humor wat de klok slaat. Heel wat van de ernstige passages hebben met de niet altijd even goed gehanteerde confrontatie met de Afrikaanse werkelijkheid en met ambiguïteit te maken. De studenten die terugkeren van de Maasai voelen zich belazerd ("Het was net aapjes kijken") en Nasr knoopt daar een beschouwing aan vast over hoe wij tegen traditionele levenswijzen aankijken. Een van de mooiste passages uit het boek beschrijft een ontmoeting met een Vlaming die een project gestart heeft om hamsterratten (eerder in het boek nog gebrandmerkt als de verspreiders van enge ziekten) op te leiden tot landmijnopspoorders. En dan komt onvermijdelijk de rol ter sprake van de mens die in de natuur ingrijpt: "Elke vrije natuur is door ons vrijgehouden, elke natuur is een keuze, elk dier een beslissing." Echt optimistisch blijkt Nasr niet te zijn: "De enige manier om ooit de totale biodiversiteit te vatten, is haar te vernietigen. De eenentwintigste eeuw kan wat dat betreft een onthutsend overzichtelijk tijdperk worden."
Homo safaricus, door De Bezige Bij tot de literaire non-fictie gerekend, is een bijzonder geslaagde mix van beschrijving en humor maar ook poëzie: de dromer in Nasr is nooit ver weg. [Johan Waumans] Verberg tekst

Dichter (des Vaderlands), schrijver, acteur en regisseur Ramsey Nasr (1974) reisde met een groep Vlaamse wetenschappers, biologiestudenten en een cameraploeg van Canvas naar Tanzania. Nasr wordt overweldigd door wat hij meemaakt, niet alleen door de natuur, de mensen (en de armoede) en de wetenschap, maar ook en vooral door de vraag wie hij is, hoe hij leeft in het westen en waar de wortels van de (natuurlijke) mens liggen. Hij beschrijft zijn reis op geestige, spitsvondige, analyserende, eerlijke wijze, in bij vlagen briljante, maar permanent prikkelende en vermakelijke formuleringen. Nasr is een begaafd stilist die met humor en zelfinzicht de lezer weet te betrekken bij een expeditie die door dit verhaal meer wordt dan een reis van een schrijver met wat biologen naar Tanzania. Voorzien van fraaie kleurenfoto's.