Twee zussen, Irthe en Ange, baten samen een exquis restaurantje uit een paar kilometer van een kleine dorpsgemeenschap, Het Hemelse Gerecht. Ze worden daarin bijgestaan door Gilles, hun -- ook al gezamenlijke -- minnaar. Een onmisbare kracht in meer dan een opzicht, alhoewel duidelijk is dat het beleid bepaald wordt door de dames en dan vooral door Ange. Alles loopt op wieltjes: de zaken gaan uitstekend - ze hebben een Michelin-ster binnengehaald --, de zussen zijn wat het werk betreft, perfect op elkaar ingespeeld, de minnaar annex koksmaat komt aan de behoeften tegemoet. Tot Gilles besluit zijn dubbele job op te zeggen. De reactie van de zussen is even impulsief als drastisch: ze besluiten dat hij niet over die vrijheid kan beschikken en sluiten hem op de zolder op. Als hij zich niet wil schikken in de situatie, zal hij de gevolgen moeten voelen. Er wordt van hem nog weinig meer vernomen dan dat hij verhongert en vervuilt in zijn eigen drek.
De gevolgen laten zich ook voor Irthe en Ange voelen en nog het minst in de keuken. Hun voorheen harmonische relatie raakt uit evenwicht, alle tot nu toe onderdrukte frustraties laten zich niet langer negeren, de invloed van hun treurige jeugd (moeder pleegde zelfmoord, vader zocht soelaas bij de vrouwen) laat zich allengs gevoelen. Het gezamenlijke geluk wordt een splijtzwam. De gevolgen zijn op vlak van de intrige met veel gevoel voor theater uitgewerkt (de totale vernieling wordt door een hels onweer ingezet). Wat de psychologie ven de personages betreft, is het verlies ook compleet, zij het dat dat minder spectaculair wordt gepresenteerd. De zussen, die eerder de 'architect' van hun eigen geluk waren, blijken nu ook hun eigen ondergang te bewerkstelligen. Wat hun 'vrijheid' binnen de bekrompen dorpsgemeenschap bepaalde (hun gemeenschappelijk streven), blijkt nu een wurgende band te zijn: ze zijn als vreemden voor elkaar en toch compleet op elkaar aangewezen. [Jen de Groeve] Verberg tekst

Twee zusters drijven samen een restaurant en delen, hoewel ze onderling zeer verschillen, samen ook dezelfde minnaar. Als deze hen wil verlaten, sluiten ze hem op zolder op. Allengs escaleert de situatie naar een onplezierig einde. De aanvankelijk lichte toon die de schrijfster aanslaat, wordt in de loop van het verhaal grimmiger. De onverzoenlijke houding van de zusters tegenover de trouweloze minnaar wordt heel vanzelfsprekend gemaakt. De lezer kruipt beurtelings in de huid van beide zussen. Zowel wat opbouw en wat taal betreft een geslaagd boek.