Meester Max is niet alleen aardig, hij is ook creatief, tactvol en vooral vol begrip. Hij kan goed luisteren en al verliest hij wel eens zijn geduld, hij leeft zich met grote vanzelfsprekendheid in de leefwereld van zijn kleuters in. Voeg daaraan toe dat hij goed kan voorlezen en er prima de spanning in kan houden en je krijgt een meester die de kinderen voor niemand willen ruilen. Net als in de vorige bundels vervangt meester Max juf Wendy in groep twee. Dit keer zal hij blijven tot er een nieuwe meester of juf is. Maar juf Carolien is te bazig en betuttelend ("natuurlijk" en "goed zo" zijn haar stopwoorden) en meester Frank kan geen orde houden, van achter zijn poppenkast merkt hij niet hoe de hele klas op stelten staat. Alleen meester Max blijkt zijn minimonsters in de hand te kunnen houden. Op het eind besluit hij dan ook voor de klas te blijven.
Rindert Kromhout vertelt de belevenissen in de klas van meester Max alsof hij er zelf bij is. Hij typeert de kleuters zo levensecht …
Lees verder
Meester Max is niet alleen aardig, hij is ook creatief, tactvol en vooral vol begrip. Hij kan goed luisteren en al verliest hij wel eens zijn geduld, hij leeft zich met grote vanzelfsprekendheid in de leefwereld van zijn kleuters in. Voeg daaraan toe dat hij goed kan voorlezen en er prima de spanning in kan houden en je krijgt een meester die de kinderen voor niemand willen ruilen. Net als in de vorige bundels vervangt meester Max juf Wendy in groep twee. Dit keer zal hij blijven tot er een nieuwe meester of juf is. Maar juf Carolien is te bazig en betuttelend ("natuurlijk" en "goed zo" zijn haar stopwoorden) en meester Frank kan geen orde houden, van achter zijn poppenkast merkt hij niet hoe de hele klas op stelten staat. Alleen meester Max blijkt zijn minimonsters in de hand te kunnen houden. Op het eind besluit hij dan ook voor de klas te blijven.
Rindert Kromhout vertelt de belevenissen in de klas van meester Max alsof hij er zelf bij is. Hij typeert de kleuters zo levensecht dat je je als lezer ook zelf in de klas waant. Je leert hen kennen met hun schuldgevoelens, schrik, verdriet, vrolijkheid en vooral eigenwijsheid. Sylvia Weve weet in haar typische karikaturale tekenstijl deze gevoelens scherp en expressief uit te drukken. De humor in de stukjes is nooit gezocht maar volgt vanzelf uit de situaties en het gedrag van de kinderen, of van de meester. Een merkwaardig fragment is dat waarin meester Max zo enthousiast voor clown speelt dat hij niet kan ophouden. Opmerkelijk in dit boek is ook de spontane manier waarop de kleuters Sonya uit Afrika in de groep integreren. Vanaf vier jaar. [Jan Van Coillie]
Verberg tekst