In een vorig leven las ik met veel plezier Van der Loeffs Lawines razen (1952), Rossy dat krantenkind (1952) en natuurlijk ook De kinderkaravaan (1949), een waargebeurd overlevingsverhaal dat tot de verbeelding sprak. De auteur baseerde zich op een krantenknipsel over de zeven kinderen Sager, die in 1844 helemaal alleen door het verre westen van Noord-Amerika trokken, op weg naar Oregon. Ze waren samen met hun ouders en een hele karavaan emigranten aan deze trektocht begonnen, maar door de barre levensomstandigheden overleden hun ouders onderweg. Hun moeder was trouwens nog niet zo lang bevallen. De kinderen scheurden zich af van de karavaan en John (13 jaar oud) nam de taak van zijn vader over. Hij was vastbesloten het gezin naar het vruchtbare Oregon te brengen. Onderweg loerden vele gevaren: van indiaanse paardendieven, tot aanvallende beren, drijfzand, helse regenbuien en bosbrand.

De schrijfster schreef dit verhaal in slechts drie weken, maar verzamelde drie jaar de nodige documentatie. Dat valt te merken aan het ongemeen rijk gestoffeerde en gedetailleerde verhaal. Alle details vallen als een puzzel in mekaar. Het is ook leuk om nog eens een ouderwets woorden als 'tondeldoos' te lezen, maar natuurlijk heeft zo'n tijdloze klassieker ook weerhaakjes. Vele moraliserende waarschuwingen, de steeds rechtlijnige houding van de kinderen en de soms te nadrukkelijk idealistische boodschap die haast uit iedere bladzijde spreekt, zijn in deze tijd soms moeilijker te slikken dan in de naoorlogse periode, waarin idealen voorop stonden. Van der Loeff speelde in die periode een prominente rol, samen met A.M.G. Schmidt en Miep Diekmann. Zij namen kinderen voor het eerst ernstig, maar de boekenhelden van toen lijken nu een beetje gedateerd. Toch heb ik genoten van dit boek, omdat de vriendschap en overlevingsdrang van de kinderen ontroeren. Het hoofdpersonage John wordt ook wel genuanceerd, waardoor je als lezer meeleeft met de loodzware lasten die hij moet dragen. De spanningsboog werd jammer genoeg door de schrijfster ondergraven, omdat ze in het eerste hoofdstuk al aangeeft dat de expeditie lukt. [Hilde Lauwers] Verberg tekst

Nadat hun ouders zijn overleden reizen de kinderen Sagar alleen door het verre westen van Noord-Amerika halverwege de 19e eeuw. Tijdens deze reis staan ze aan tal van ontberingen bloot en komt het regelmatig voor dat ze zonder eten en drinken zitten. Meer dood dan levend weet de 13-jarige John Sagar het reisdoel te bereiken en worden hij en zijn familie warm onthaald. Het klassieke verhaal heeft nog steeds niets van zijn zeggingskracht verloren. Aangrijpend en invoelbaar is het om de belevenissen en de afschuwelijke ervaringen van de kinderen te lezen. Vooral de keren dat ze opgelicht worden, zijn hartverscheurend. Het verhaal is voorzien van de karakteristieke illustraties die we van deze illustrator kennen en die ook in de eerdere drukken al te zien waren. Met een nieuwe, aantrekkelijke omslagillustratie van Wouter Tulp. Klassieker, geschikt voor lezers vanaf ca. 10 jaar.