Almada onderzoekt drie vrouwenmoorden die in de jaren ‘80 in het binnenland van Argentinië plaatsvonden en ongestraft bleven. Alle drie de meisjes kwamen uit arme gezinnen. Wat schokt, is de door mannen gehuldigde opvatting dat zij het volste recht hebben om deze, vaak seksuele, misdaden te plegen. Het recherchewerk van de politie is amateuristisch en halfbakken. Dat is een van de verklaringen voor het nooit oplossen van de moorden. Een andere is dat een deel van de verantwoordelijkheid bij de slachtoffers en hun ouders wordt gelegd. Zij wisten toch hoe mannen denken? De auteur combineert verhalende elementen en autobiografische teksten in haar onderzoek. Dodelijk, seksueel geweld tegen meisjes en jonge vrouwen, veelal uit arme gezinnen, is een voortdurend, treurig verschijnsel in Latijns-Amerika. Prettige bladspiegel, toegankelijk taalgebruik waarbij het geweld expliciet beschreven wordt. Het is een pijnlijke ode aan deze drie, te jong gestorven vrouwen en tegelijkertijd een aanklacht tegen het vermoorden van vrouwen, slechts om hun vrouw zijn. Selva Almada (1973) maakte naam in Argentinië met haar debuutroman ‘El viento que arrasa’ (2013), in het Nederlands verschenen onder de titel ‘Het onweer’*. De Belgische pers noemde ‘Dode meisjes’ “een snoeihard journalistiek debuut”. Verberg tekst