In Achter de maan vertelt Salamanca ‘Sal’ Hiddle niet alleen haar eigen verhaal, maar ook dat van haar vriendin Phoebe. Terwijl haar grootouders haar meenemen op een roadtrip door de Verenigde Staten, op weg naar Lewiston, waar Sals moeder zich bevindt, vertelt Sal haar oma en opa over Phoebe. Zo wordt dit een raamvertelling, waarin Sal en de lezer de parallellen tussen beide verhalen gelijktijdig ontdekken.
Sal woonde met haar ouders op een boerderij. Op een dag vertrok haar moeder, zomaar. Ze reist naar Lewiston en komt niet meer terug. Sals vader besluit te verhuizen naar Euclid, waar hij en Sal een kleine rijwoning in de stad betrekken. In de buurt woont mevrouw Cadaver, bij wie Sals vader zich goed voelt, maar met wie Sal niks te maken wil hebben. Ze mist haar moeder en hun oude huis. Niettemin maakt ze gauw vrienden, zoals Phoebe, die overal complotten in ziet, en Ben, die al snel op haar verliefd wordt. Wanneer op een dag Phoebes moeder verdwijnt, weet Phoebe zeker dat ze ontvoerd is. Samen met Sal gaat ze op zoek naar ‘de gek’, een jongen die in de weken voor haar moeders verdwijning in de buurt rondhing. Enkele maanden later reist Sal samen met haar grootouders naar Lewiston, waar ze wil zijn op haar moeders verjaardag.
Door de ik-vertelling is de lezer volledig afhankelijk van Sal om te weten te komen wat er met haar moeder gebeurd is. Het blijkt namelijk dat Sal de waarheid niet onder ogen kan en wil zien. Dat levert een sterke spanning op waarbij er flink wat wordt gehint naar de waarheid. De roadtrip met oma en opa verloopt ook niet van een leien dakje, want het stel kranige oudjes trekt ongeluk aan, met een onverwacht en sterk hoogtepunt. Alle personages (en dat zijn er vrij veel) zijn overtuigend en goed uitgewerkt, maar oma en opa Hiddle zijn met zoveel liefde neergezet dat je zou willen dat je hen echt kende. Opa die oma bij haar achternaam noemt (‘koppige Hiddle’), oma die voortdurend ‘joho, joho!’ roept, en een decennia oude anekdote over oma die drie dagen bij de eierman ging wonen — ze zijn hartveroverend.
Achter de maan is een goed gestructureerd, sterk verhaal over opgroeien, verdriet, familie en de liefde die met dat alles gepaard gaat. Sharon Creech brengt dit alles in een vloeiende taal, met voldoende humor en ontroerende personages, waarbij ook de kleinste rolletjes juist uitgewerkt zijn. Een boek dat terecht opnieuw verschijnt. De volledige bespreking van Lien Devos vindt u in De Leeswelp 2014, nummer 1. [Lien Devos] Verberg tekst

Salamanca (ik-figuur) maakt een lange reis met haar opa en oma door Amerika om de plek waar haar moeder vrede heeft gevonden te bezoeken. Tijdens de reis vertelt ze verhalen over haar vriendin Phoebe. Phoebe's moeder verdween op een dag zonder enige waarschuwing, maar kwam na een poos terug. Alle drie weten ze dat het Salamanca's eigen verhaal is, alleen kwam háár moeder niet terug. Daarnaast zijn er Salamanca's gevoelens voor Ben (een jongen van haar klas). Als tijdens de reis ook grootmoeder sterft, blijkt hoe sterk Salamanca innerlijk is geworden. Het is een mooi en ontroerend geschreven verhaal over een 13-jarig meisje dat niet wil accepteren dat haar moeder is gestorven en de daarmee samenhangende rouwverwerking na het bezoeken van het graf. Het is vlot leesbaar. De gevoelens van Salamanca worden goed en invoelbaar beschreven. Het is spannend omdat tot op het laatst voor de lezer onduidelijk blijft wat er precies met Salamanca's moeder is gebeurd. Het boek is ook geschikt om (met begeleiding) te gebruiken bij rouwverwerking door jongeren. Nu verschenen in de reeks 'Kluitman klasse'. Vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

Salamanca (Sal) heet het meisje dat haar moeder wil terugvinden. Het boek begint met de verhuizing van Kentucky naar Ohio. Sedert haar moeder verdween, is de rust en de vrede weg op de boerderij waar Sal woont. Over de echte reden van het vertrek van mama praat niemand. Papa beslist tot de verhuizing, zeer tot ongenoegen van zijn dochter. In Ohio woont een zekere Margaret en Sal denkt dat haar vader een nieuwe liefde gevonden heeft. Sal weigert elk contact met Margaret. Op school leert ze Phoebe kennen, die over een grenzeloze en macabere fantasie beschikt. Om haar moeders verjaardag te ‘vieren’ reist Sal met haar grootouders van vaderszijde 3000 km ver naar Lewiston in Idaho waar haar moeder naartoe ging ‘om vrede te vinden’. Ze doen de stopplaatsten aan van waaruit haar moeder prentbriefkaarten stuurde. Onderweg vertelt Sal ‘het verhaal van Phoebe Winterbottom, de verdwijning van haar moeder en de gek.’ Het is een verhaal in het verhaal. Hier gaat het boek soms op een soap lijken. Er lopen twee moeders weg, er verongelukken echtgenoten, er is een onbekende briefschrijver die een soort ‘Bond zonder Naam’-boodschappen schrijft, een buitenechtelijke zoon... En oma krijgt in het zicht van het einddoel een beroerte en sterft. Teveel problemen op een hoop terwijl het echte verhaal - een meisje dat haar moeder wil terugvinden en blijft hopen dat ze terugkomt - sterk genoeg is. Op de terugweg met zijn tweeën, opa en Sal, doen ze het maanspel. Dat is een spelletje 'in iemands schoenen staan'. Zo proberen ze de andere kant van een verhaal te begrijpen. Er zitten dus ook veel ontroerende momenten in dit verhaal en het slot is onverwacht en sterk emotioneel. Sal beseft dat onze hele reis naar Lewiston een soort cadeau is geweest van oma en opa aan mij. Ze wilden me de kans geven in mijn moeders schoenen te staan – te zien wat zij heeft gezien en te voelen wat zij misschien heeft gevoeld ... (p. 219). Dit is een verhaal dat de lezer niet onberoerd laat.

Verberg tekst