Uiteraard moet een boek dat in nauwe samenwerking met Welzijnszorg vzw gerealiseerd is over armoede gaan of over gevallen waarin sociaal kwetsbare mensen een rol spelen. Stefan Boonen heeft zich wat dat betreft in Een meisje van karton serieus van zijn taak gekweten. Een beetje te serieus, want het verhaal is gespeend van enige vrolijkheid of relativering. Dat is jammer, omdat de bedoeling zo goed is. Immers, het is een lovenswaardig streven om de jonge lezer in te voeren in een wereld waarin volop goud, geld en goederen niet de alledaagse werkelijkheid zijn, maar waarin door toeval of noodlot elke eurocent drie keer omgekeerd moet worden voordat hij uitgegeven wordt.

In het gezin bij Linde is dat het geval. Telkens weer slaat het noodlot toe. Is het niet een overstroming in huis als gevolg van storm en regen die niet gedekt wordt door enige vorm van verzekering, dan is het wel het plotselinge ontslag van vader waardoor er geen inkomen meer is of medicijngebruik waarvoor flink betaald moet worden.

Zodoende knaagt de armoede aan de poten van het gezin. Vader en moeder gaan een schijnwereld bouwen, een wereld van karton. Er kan niets meer. In de allergoedkoopste winkels worden de boodschappen gedaan, als de klas van Linde een reisje dreigt te gaan winnen naar een skioord waarvoor een eigen bijdrage betaald moet worden, haakt Linde af en geld voor een cadeautje voor klasgenoot Ringo heeft ze uiteraard ook niet. Ten einde raad steelt Linde dan maar een cd. Prompt wordt ze gesnapt, want een doorgewinterde winkeldievegge is ze nog lang niet. Dan is er ook nog de OGC, de onnozele grieten club, een drietal meiden uit de klas die het op haar voorzien hebben, en de rapen zijn helemaal gaar. Gaat Linde nog naar het feestje van Ringo, blijkt tot overmaat van ramp haar moeder de nieuwe huishoudelijke hulp bij hem thuis te zijn. Ellende, ellende, ellende, ellende. Linde stort helemaal in. Ze wordt erg ziek, krijgt hoge koorts, blijft dagen in bed en alles lijkt hard op weg naar een vreselijk einde. Dan ontstaan er dus zinnetjes in zo'n verhaal als "Een rauwe snik ontsnapt aan mijn keel". Erger cliché kan niet.

Gelukkig gloort er hoop aan de horizon. Linde is door de klas uitverkoren om de finale te spelen van een wedstrijd die uitgeschreven is door een nationale sportvereniging. Het idee van Linde om een mannetje te maken uit oude sportspullen was al goed voor een plaats bij de beste drie klassen, die alle het reisje naar de Ardennen in sneeuw kregen. De winnende finalist krijgt de meeste extra's. Het is dus aan Linde voorbehouden in de finale het geheel gratis pakket te winnen. Het merendeel van de klas is overtuigd van haar kwaliteiten. Sprankje hoop dus. En aan het slot van het verhaal belt ook Eva met de uitdrukkelijke wens haar uit te nodigen voor Lindes verjaardagsfeestje. Tweede sprankje hoop. De vader van Linde gaat alsnog een cursus doen. Derde sprankje.

Een mooi uitgegeven boek als dit met lekker glanzend papier en illustraties in full colour verdient een ietsepietsie vrolijker verhaal. Geld maakt niet gelukkig, maar geen geld maakt absoluut, altijd, oneindig ongelukkig, hoeft toch niet het motto te zijn van een verhaal over mensen die weinig geld hebben te spenderen? [Casper Markesteijn] Verberg tekst

Linde, tiener uit de bovenbouw basisschool en enig kind, raakt bevriend met een nieuwe jongen uit haar klas. Ze zit echter niet lekker meer in haar vel, sinds haar vader werkloos is geworden. Moeder neemt een bijbaantje en vader wordt ook nog depressief. De angst, dat anderen erachter komen dat ze op het randje van armoede leven, is groot. Daarom sluit Linde zich af van haar klasgenoten, gedraagt zich stoer en onverschillig en bedenkt leugentjes. Zo bouwen ze ook samen aan een 'rijk van karton' (Linde betekent 'schild'), totdat Linde's klas er toch achter komt. Ze wordt erom gepest, voelt zich buitengesloten en ziek zijn lijkt haar enige uitweg. Langzaam ziet ze in, dat ze niet alles goed ingeschat heeft en gaat het 'karton hoopvolle scheurtjes vertonen'. Document humain over stille armoede, heel direct beschreven (tegenwoordige tijd) in vlot lopende zinnen, veel dialogen en enige flashbacks, vanuit het emotioneel en denkperspectief van de erg geïsoleerde ik-figuur. Analoog aan Linde's stemmingen, situaties en gedachten is ook de wisselende teneur, die uit de diverse, grote en kleine, suggestieve (waterverf en krijt) illustraties spreekt. Mooi verzorgde uitgave, duidelijk lettertype en veel wit. Zeer geschikt als uitgangspunt voor een discussie over armoede. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst