Vlaanderen

Wat is de kracht van een goed prentenboek? Avant-gardistische, surrealistische of zeer expressionistische illustraties? Een ingewikkeld verhaal waarvan de eerste de beste voorlezer geneigd is de helft weg te laten of te vervangen door eigen, simplistisch taalgebruik? De praktijk wijst het tegendeel uit. Hoe esthetisch een prentenboek ook is, hoe het boek daar naast het glas rode wijn ook mooi ligt te zijn, hoe verrukte volwassenen het boek ook roemen, kinderen lusten het vaak niet. Niet dat dat het criterium is. Een hoge waardering door veel kinderen staat uiteraard niet garant voor kwaliteit.

Stefan Boonen (tekst) en Marja Meijer (illustraties) hebben in een vruchtbare coöperatie gekozen voor eenvoud als kenmerk van het ware. Het resultaat is een genot. Steeds meer kinderen mogen met opa mee op zijn fiets. Eerst Isa, die echter niet het alleenrecht op opa blijkt te bezitten, hoe graag ze ook haar opa voor zichzelf heeft: "Liever fietst ze alléén met opa." Maar die heeft een groot hart. Telkens als er weer een kind opduikt dat ook graag mee wil, roept hij 'hupsalakee' en voort gaan ze. Uiteindelijk zitten er zes op fiets en opa. 'Hopelijk ziet de politie ons niet, denkt opa.' Die krijgt het steeds zwaarder en warmer. Hij wordt min of meer gered door een klapband. Wat nu? Lopen? Isa krijgt een idee. Samen met Gitte leent ze bij een kasteeltje een kar. De kar wordt een koets waar opa en fiets in gaan. Alle kinderhandjes trekken de kar. 'Hupsalakee,' roepen nu de kinderen in koor. Thuis valt opa prompt in slaap.

In alle eenvoud van realiteit, gemixt met geloofwaardige fantasie en overdrijving, een lekker herkenbaar verhaal. Dat geldt in dezelfde mate voor de tekeningen van Marja Meijer. De wolken zijn reële objecten, druklettertjes dansen op het fietspad, vliegen dansen boven de koeienvlaai, een ballon vaart door de lucht en aan de horizon roken twee torens van een kerncentrale. Een klein avontuur gemaakt door veel potlood, met veel liefde, waar het plezier vanaf straalt. [Casper Markesteijn] Verberg tekst

Wanneer opa aan het fietsen is met zijn kleindochters Gitte en Isa, komen ze langs nog vier kleinkinderen die ook met hen mee willen. Zo rijden ze langs koeien, eenden, schapen door het bos, langs het water, voorbij een kasteel en over bruggetjes, totdat er een band lek raakt. Bij het kasteel lenen de kinderen een kar, waar de fiets en opa, die doodmoe is, in kunnen. Een mooi verzorgd prentenboek in oblong formaat, met korte overzichtelijke zinnen, geschreven in een vlotte stijl met veel dialogen. De tekeningen tonen een goed beeld van het verhaal. In de illustraties zijn diverse technieken toegepast, zoals kleurpotlood en scheurtechnieken. Het verhaal heeft niet zoveel om het lijf, maar de mooie illustraties maken veel goed. Het omslag toont opa met de zes kinderen op zijn fiets. Een eenvoudig verhaal (Pluim van de maand, 2005) dat voor kinderen vanaf ca. 4 jaar de moeite waard is om te bekijken.

Opa vertrekt voor een fietstochtje en neemt de kleine Isa mee. Maar alle andere kinderen die ze onderweg tegenkomen, willen ook mee. En opa kan nooit nee zeggen. Zo komen er kinderen op het stuur, het puntje van zijn zadel, op de bagagedrager, de stang, en in zijn nek, … terecht. Zo ploetert opa verder en dan gaat zijn band kapot. Omdat opa te moe is, kan hij niet meer terug wandelen. De kinderen maken dan maar een kar waar opa in kan. Ze duwen hem naar huis. Na zo’n tocht verdient iedereen een ijsje, gezellig bij oma in de keuken. Dit boek vertelt op een eenvoudige manier over een opa die geen neen kan zeggen. Het taalgebruik is niet altijd eenvoudig: ‘een uiltje knappen’ of ‘een rimpel in je hoofd denken’. Maar zo leren kleuters die uitdrukkingen ook kennen. Heel kort wordt een allusie gemaakt op het verbod om zo te rijden: “Hopelijk ziet de politie ons niet.” Gelukkig kan dit in prentenboeken wel. Dit boek schetst een idyllisch beeld van het platteland waar kinderen nog in een beek spelen en de eendjes onder een bruggetje door zwemmen. Daar kunnen kinderen van vandaag alleen maar van dromen. En op één van de laatste prenten duiken de koeltorens en de bouwkranen al op …
Verberg tekst