Koning Leon en koningin Soraya zijn erg gelukkig – ze kussen elkaar steeds met kersenrode lippen en op een dag wordt een prinsje geboren, prins Floris. Het hele koninkrijk is gelukkig! Maar op een dag slaat het noodlot toe, Soraya sterft. Koning Leons gevoel lijkt te bevriezen: hij ziet Floris niet meer staan en hij kondigt een zoenverbod af. Hoe langer er niet gezoend mag worden, hoe kouder en stiller het in het koninkrijk wordt… Na een tijdje lukt het Floris, met hulp van de fee Lucia, om de waarde van zoenen (van mama) aan zijn vader uit te leggen – wat volgt is ruimte voor tintelende lippen, warmte en geluk! Dit bijna vierkante, prentenboek geeft in woord en beeld ruimte voor rouwen. De prenten zijn dromerig en sprookjesachtig; ze hebben een oosterse sfeer en nodigen uit tot verstillen. De tekst is eenvoudig, beeldend en pakkend, waarbij de dialoogzinnen vet gedrukt zijn. Met een kort nawoord van hoogleraar rouwverwerking Manu Keirse. Troostrijk prentenboek voor jong én oud, dat rouwfases zichtbaar maakt en laat zien wat nodig is/kan zijn, om de deur naar leven weer te (kunnen) openen! Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Er zijn van die boeken waarvan je zou willen dat ze niet hoefden te bestaan. Tegelijkertijd zijn het die boeken waar je dankbaar naar grijpt wanneer kinderen geconfronteerd worden met onderwerpen die je hen liever zou besparen zoals ziekte en dood. ‘Het verdwenen kersenrood’ valt in de categorie rouwliteratuur; ditmaal in sprookjesvorm gegoten.

Een koning en koningin houden zielsveel van elkaar en uit hun geluk vloeit een jonge spruit voort, prins Floris. Wanneer de koningin haar kersenrode lippen tuit, drukt de koning er een zoen op. Het jonge gezin geniet onnoemelijk van elkaar, maar dan slaat het noodlot toe: de koningin wordt ziek en sterft. De koning is ontroostbaar en verbiedt het zoenen middels een toverspreuk. Helaas dompelt dat het hele rijk in treurnis en droefheid, tot Floris hulp zoekt bij de fee Lucia.

In echte sprookjes zou de koningin nu weer tot leven komen en zou iedereen nog lang en gelukkig leven, maar dit boek is dan ook niet echt een sprookje. Lucia’s toverkracht faalt en Floris ziet geen andere uitweg dan het woord tot zijn vader te richten. Die realiseert zich dat hij door zijn oeverloze verdriet een domme beslissing heeft genomen, waarna hij het zoenen weer toelaat. Warmte overspoelt het land. Het verdriet blijft, maar er is opnieuw plaats voor (ouder)liefde en humor.

Sfeervolle, ietwat oosters aandoende tekeningen ondersteunen dit trieste verhaal op een passende manier. Een boek dat dus waardering verdient, maar jammer genoeg zijn niet alle tekeningen van hetzelfde niveau en ook tekstueel is niet alles even mooi uitgewerkt. De passage van de fee wordt te snel afgehaspeld en wordt niet goed geduid. Al met al een boek dat kinderen kan helpen bij het omgaan met het verlies van een naaste. Met nawoord van Manu Keirse, hoogleraar verliesverwerking.

Verberg tekst