T.C. Boyle beschrijft het wedervaren van een hippiecommune uit 1970 die, in tune met de 'terug naar de natuur' en 'moeder aarde' ideologie van toen, in en van de natuur in Alaska wil gaan leven. Drop City heet de commune -- naar de befaamde slogan 'Drop out, Tune in' -- en ze wordt van haar oorspronkelijke verblijfplaats verdreven door de Californische autoriteiten. Norm, de onfrisse guru van de troep, weet nog een hut van zijn oom staan ergens bij het afgelegen dorp Boynton, en daarheen rijdt de Magic Bus met zo'n dertig cats en chicks. Hun naïeve ideeën over de natuur botsen natuurlijk meteen met de realiteit: overleven in Alaska vereist heel wat meer discipline en inspanning dan de hippies bereid zijn op te brengen. Spanningen die er altijd al geweest waren in de commune, komen met het aanbreken van de lange Alaska-winter volop aan de oppervlakte. Naast burleske beschrijvingen van alledaagse problemen als hygiëne, afwassen en koken, richt de auteur zijn pijlen voornamelijk op het onverantwoordelijke, egoïstische gedrag van vooral de mannen en op de 'seksuele vrijheid'. Hoe onrechtvaardig die 'seksuele vrijheid' in de praktijk wel is voor vrouwen, wordt vanaf de eerste pagina's duidelijk in deze roman.

Het contrast tussen de chaotische, nerveuze commune en het rustige, geordende leven van Boynton kan niet groter zijn, maar Boyle verheerlijkt daarom het leven van de autochtonen niet. Alcoholisme en verveling zijn de voornaamste dorpsactiviteiten. De mensen zijn er hard, een enkeling kwaadaardig (onderwerp van thrillerachtige subplot in deze roman). Het 'leven van de natuur' houdt dan wel een opmerkelijke kennis van flora en fauna in, maar komt ook neer op een bloederige, meedogenloze jacht.

Zoals steeds is Boyle uiterst bedreven in het doorprikken van de maskers en reputaties die mensen ophouden. Dat is ditmaal zelfs een hoofdthema want doorheen het boek loopt een verhaallijn waarin de hoofdpersonages leren hoe belangrijk sociale verantwoordelijkheid en oprechtheid qua gevoelens zijn, wat uiteindelijk de commune-idealen en de mythe van de onafhankelijke jager relativeert. Vergeten nachten is opnieuw een sterke sociale roman van T.C. Boyle, zoals hij sinds The tortilla curtain (1995) pleegt te schrijven. Evengoed toont hij zich opnieuw een stilistische meester van het detail wanneer hij de natuur of de onuitspreekbare gevoelens van het moment beschrijft. [Chris Bulcaen] Verberg tekst

In 1970 spelende roman over Drop City, een Californische hippiecommune die door de plaatselijke autoriteiten verjaagd wordt, met een schoolbus naar Alaska trekt - 'de laatste vrije plek ter wereld' - en daar met de harde buitenwereld en zichzelf wordt geconfronteerd. Want de softe, schrikbarend naïeve groep hippies (veel softdrugs, vrije liefde, flower power en interne spanningen, oeverloze inspraakdiscussies en weinig daadkracht) weet niets over Alaska en overwinteren in de wildernis. Bovendien krijgen ze er te maken met een ander uiterste: een groep geharde en nuchtere buitenmensen: vissers, pelsjagers en pioniers die zelf ternauwernood de ijskoude winter in Alaska kunnen overleven. Boyle voert een prachtige, goed uitgewerkte groep personen op die je nog lang bijblijft. Een met kritische blik, veel ironie, maar ook mededogen en begrip geschreven, trefzekere, uitstekende psychologische roman over een tijdperk, zijn belangrijkste subcultuur, en de invloed hiervan tot in onze tijd. Boyle is een gerenommeerde en veelzijdige Amerikaanse auteur die o.a. de PEN/Faulkner Award kreeg voor 'Duyvels end' (1987) en de PEN/Malamud Award for Excellence voor zijn korte verhalen. 'De weg naar Welville' (1993) werd verfilmd met Anthony Hopkins in de hoofdrol. Paperback; kleine druk. Verberg tekst