Paco woont sinds hij één jaar oud is bij zijn oma en opa in Ecuador, waar zijn ouders helpen bij een ontwikkelingsproject. Op een dag wordt hij door zijn moeder en vader meegenomen: "Nu keren we gewoon terug naar waar we vandaan komen, Paco, naar België", zegt mama. Paco komt in een totaal andere wereld terecht en mist zijn vriendjes uit Ecuador, Tia Maria's chocolademelk, het rennen op blote voeten... Toch past de jongen zich snel aan en went hij aan zijn leven in België.
Verhuizen is voor kinderen vaak een bang moment. Een nieuwe omgeving, een nieuwe school en nieuwe vrienden maken, veroorzaken in het begin de nodige stress. Tine Mortier slaagt erin om dit thema op een luchtige, humoristische manier aan te kaarten. Het verhaal leest uitermate vlot dankzij haar eenvoudige, energieke vertelstijl en het grote lettertype. De schrijfster mengt een fictief verhaal met af en toe wat informatie over Ecuador. Zo wekt ze nieuwsgierigheid naar dit land, waar ze trouwens zelf al naartoe reisde. Kinderen worden graag geïnformeerd en het is dan ook een gemiste kans dat we geen apart hoofdstukje krijgen met informatie over Ecuador.
De ik-figuur Paco is een energieke jongen met gedachten die elkaar snel opvolgen. De jongen maakt heel wat vergelijkingen tussen de twee landen, alsof hij er zichzelf telkens van wil overtuigen dat België een stom land is. In Ecuador ging hij, samen met de andere kinderen uit het dorp, elke dag te voet naar school. In België is het gevaarlijk ? er zijn veel te veel auto's op de weg ? wat Paco verschrikkelijk vindt. Verder merkt de jongen geïrriteerd op dat Belgische chocolademelk naar brak water en suiker smaakt. In Ecuador is de chocolademelk zoet, dik en zwart als de donkerste nacht zonder sterren. Daarnaast maakt hij ook vergelijkingen tussen de ziekenhuizen, de scholen, de winkels, de natuur, zijn beste vrienden. Wanneer enkele kinderen hem uitschelden voor 'makkak', denkt hij dat ze het verkeerd uitspreken; iedereen weet toch dat het 'makaak' is, een langstaartaap. Hij speelt het spelletje mee en roept een heleboel apennamen terug: gorilla, chimpansee, chichico enz. Aanvankelijk vindt hij België vreselijk, maar gaandeweg begint hij het hier naar zijn zin te hebben. Hij heeft nu een beste vriend in België én in Ecuador, zijn nieuwe zusje wordt geboren, en zondag kan hij uitslapen.
De prenten van Noke Van den Elsacker zijn van een hoge kwaliteit. Ze zetten de woorden kracht bij en geven extra sfeer aan het verhaal. Zo zie je op een prachtige afbeelding van een dampend kopje chocolademelk Tia Maria afgebeeld. De afbeelding waarop Paco apennamen roept naar de vier grote jongens toont dan weer de onschuld en naïviteit van de jongen.
Bruin! is een heel geslaagd boek, met humor, spanning, ontroering, een fantastisch hoofdpersonage en een geloofwaardige plot. [Emilie Vanpeteghem] Verberg tekst

Paco (ik-figuur) woont met zijn ouders in het oerwoud van Ecuador. Het is er warm, groen en vooral spannend, want overal wonen wilde, tropische dieren. Paco is er totaal van ondersteboven als zijn ouders hem plotseling meenemen naar ‘huis’, dat in België is. Hij moet enorm wennen aan zijn nieuwe leven. Hij moet een nieuwe taal leren en nieuwe vriendjes zoeken. En zijn omgeving moet ook aan hem wennen; waarom is hij bruin, zijn vader zwart en zijn moeder wit? Een vlot geschreven verhaal over verhuizen en cultuurverschillen. De schrijfster is er goed in geslaagd de wereld te beschrijven door de ogen van een kind. Er is veel aandacht voor dieren, wat veel kinderen zal aanspreken. Enig minpuntje is het feit dat de tekeningen - overigens erg sprekend en Paco komt steeds duidelijk naar voren - in zwart-wit zijn, aangezien kleur een belangrijk element is in het boek. Ruime bladspiegel en vrij grote letter. Vanaf ca. 9 jaar.

Paco verhuist van de ene op de andere dag van een dorpje in het oerwoud in Ecuador naar België. Hij vindt dit helemaal niet leuk en heeft het gevoel dat hij ontvoerd wordt door zijn eigen ouders. Omdat hij nog maar twee jaar was toen zijn ouders naar Ecuador vertrokken als ontwikkelingshelpers, weet hij niet meer dat hij eigenlijk uit België afkomstig is. Hij stelt zich dan ook veel vragen en heeft wat tijd nodig om te wennen aan zijn nieuwe woonplaats, die totaal anders is dan vroeger. Door de confrontatie met allemaal blanke kinderen merkt hij verschillen in huidskleur op en beseft hij dat papa, mama en hijzelf alle drie een verschillende kleur hebben. (Zijn papa werd als baby uit Ecuador geadopteerd door een Belgisch gezin.) Paco wordt ook voor de eerste keer geconfronteerd met racisme, maar in zijn kinderlijke naïviteit beseft hij dit aanvankelijk niet. Hij integreert zich steeds meer in zijn nieuwe land, krijgt een nieuwe vriend en is heel blij wanneer zijn zusje geboren wordt. Wanneer papa vertelt dat ze met Kerstmis zijn zusje in Ecuador gaan tonen, kan Paco zijn geluk niet meer op. Heel mooi en humorvol boekje. Paco vertelt zelf het verhaal vanuit zijn eigen logica en naïviteit. Op die manier ontlokt hij je voortdurend een glimlach. Zijn vertelstijl is erg ontwapenend en toont je de relativiteit van huidskeur en bezit. Het verhaal is opgebouwd met korte, kernachtige zinnetjes en leest heel vlot. De illustraties zijn mooi verwerkt in het geheel en zijn vaak vertederend. Een actueel thema zoals huidskleur en racisme wordt heel luchtig neergezet. Enkel het feit dat meermaals benadrukt wordt dat zijn papa een donkere huidskleur en witte tanden heeft, wordt op de duur te stereotiep en gaat je als lezer vervelen. En het is onwaarschijnlijk dat Paco met twee Vlaamse ouders, naast Spaans, geen Nederlands kent. Kleine schoonheidsfoutjes in een verder prachtig boekje!
Verberg tekst