Paco (ik-figuur) woont met zijn ouders in het oerwoud van Ecuador. Het is er warm, groen en vooral spannend, want overal wonen wilde, tropische dieren. Paco is er totaal van ondersteboven als zijn ouders hem plotseling meenemen naar ‘huis’, dat in België is. Hij moet enorm wennen aan zijn nieuwe leven. Hij moet een nieuwe taal leren en nieuwe vriendjes zoeken. En zijn omgeving moet ook aan hem wennen; waarom is hij bruin, zijn vader zwart en zijn moeder wit? Een vlot geschreven verhaal over verhuizen en cultuurverschillen. De schrijfster is er goed in geslaagd de wereld te beschrijven door de ogen van een kind. Er is veel aandacht voor dieren, wat veel kinderen zal aanspreken. Enig minpuntje is het feit dat de tekeningen - overigens erg sprekend en Paco komt steeds duidelijk naar voren - in zwart-wit zijn, aangezien kleur een belangrijk element is in het boek. Ruime bladspiegel en vrij grote letter. Vanaf ca. 9 jaar.

Paco verhuist van de ene op de andere dag van een dorpje in het oerwoud in Ecuador naar België. Hij vindt dit helemaal niet leuk en heeft het gevoel dat hij ontvoerd wordt door zijn eigen ouders. Omdat hij nog maar twee jaar was toen zijn ouders naar Ecuador vertrokken als ontwikkelingshelpers, weet hij niet meer dat hij eigenlijk uit België afkomstig is. Hij stelt zich dan ook veel vragen en heeft wat tijd nodig om te wennen aan zijn nieuwe woonplaats, die totaal anders is dan vroeger. Door de confrontatie met allemaal blanke kinderen merkt hij verschillen in huidskleur op en beseft hij dat papa, mama en hijzelf alle drie een verschillende kleur hebben. (Zijn papa werd als baby uit Ecuador geadopteerd door een Belgisch gezin.) Paco wordt ook voor de eerste keer geconfronteerd met racisme, maar in zijn kinderlijke naïviteit beseft hij dit aanvankelijk niet. Hij integreert zich steeds meer in zijn nieuwe land, krijgt een nieuwe vriend en is heel blij wanneer zijn zusje geboren wordt. Wanneer papa vertelt dat ze met Kerstmis zijn zusje in Ecuador gaan tonen, kan Paco zijn geluk niet meer op. Heel mooi en humorvol boekje. Paco vertelt zelf het verhaal vanuit zijn eigen logica en naïviteit. Op die manier ontlokt hij je voortdurend een glimlach. Zijn vertelstijl is erg ontwapenend en toont je de relativiteit van huidskeur en bezit. Het verhaal is opgebouwd met korte, kernachtige zinnetjes en leest heel vlot. De illustraties zijn mooi verwerkt in het geheel en zijn vaak vertederend. Een actueel thema zoals huidskleur en racisme wordt heel luchtig neergezet. Enkel het feit dat meermaals benadrukt wordt dat zijn papa een donkere huidskleur en witte tanden heeft, wordt op de duur te stereotiep en gaat je als lezer vervelen. En het is onwaarschijnlijk dat Paco met twee Vlaamse ouders, naast Spaans, geen Nederlands kent. Kleine schoonheidsfoutjes in een verder prachtig boekje!
Verberg tekst