1 -- Een ondode als flik

'Fuck.' Dat is de laconieke reactie van Raphaël Styx wanneer hij beseft dat hij niet gestorven is, maar als ondode, een zombie, herleeft.Styx is het eerste van een nieuwe reeks boeken die Bavo Dhooge over deze zombieflik schrijft. Er ontstond een kleine hype rondStyx omdat het gereputeerde Amerikaanse uitgevershuis Simon & Schuster de rechten gekocht had nog voor het boek verschenen was. 'Misdaad en zombies', verklaarde Dhooge in een interview, 'doen het altijd'. Oostende is een mooie plaats om Styx in te laten verdwalen. Ensor en Spil­liaert lopen mee in dit verhaal waarin De Stuffer verderf zaait, een man die mensen vermoordt en opzet.

Styx is goed geschreven, maar niet zo scherp alsSushi King, de laatste en erg goede uit de reeks Amerikaanse thrillers die Dhooge met veel bravoure aflevert.Sushi King is serieus gechargeerd, maar oprecht grappig en spannend. Centraal staat een man die als levend standbeeld zijn kost probeert te verdienen en getuige is van een misdaad. Het boek gaat vooral over de maffe obsessies van enkele vreemde lui met dure vissen.

Dhooge blijft originele verhalen schrijven. Hij mag eindelijk echt doorbreken. Hier en in de States.

BAVO DHOOGE

Styx.

Houtekiet, 295 blz., 17,99 ?.

¨¨¨èè

Sushi King.

Houtekiet, 268 blz., 19,95 ?.

¨¨¨¨è

2 -- Machopraat

Lees de eerste alinea vanOp drift, het thrillerdebuut van oud-journalist en directeur van het Centrum Ronde van Vlaanderen Rik Vanwalle­ghem, en je weet meteen of je dit boek wil uitlezen of niet. Zelfs Herman Brusselmans, die geen watje is als het op het beschrijven van menselijke driften gaat, kan hier nog een puntje aan zuigen. In die eerste scène vermoordt een man een prostituee 'uit blinde razernij', zoals het op het achterplat in vetjes gedrukt staat. Dat is een understatement. 'Ik heb een dikke negerin in mootjes gehakt en mijn kostuum zat helemaal onder het bloed.' Hij vertelt zijn vrouw niet over de moord en speelt het duffe huismannetje. Tot zijn vrouw wordt aangerand. Dan gaan alle remmen los.

Het is duidelijk wat Vanwalleghem probeert aan te tonen: mannen zijn varkens en beleefde omgangsvormen zijn slechts een dunne camouflage voor het seksuele en agressieve beest. Het is bepaald indrukwekkend en soms ook grappig hoeveel woorden de auteur heeft bedacht voor de geslachtsdelen.

Maar Vanwalleghem gunt zijn lezers geen rust; hij raast maar door. Zijn humor is grof en baldadig. 'Opzienbarend', nog een woord van het achterplat, is dit debuut ook, maar het is nodeloos gechargeerd en het gaat ten onder in opgeklopte machopraat. Even is dit soort proza verfrissend, maar een paar honderd bladzijden is vooral vermoeiend.

RIK VANWALLEGHEM

Op drift.

Borgerhoff & Lamberigts, 220 blz., 22,50 ?.

¨¨èèè

3 -- Geen koorknaap

Dood water van Toni Coppers is meer dan degelijk vakwerk. Na zeven misdaadromans heeft hij zijn toon gevonden, maar hij mag af en toe nog wat brutaler zijn. Antwerpen werkt altijd als decor voor een misdaadverhaal. De belangrijkste feiten spelen zich af op en rond de Schelde. Een oude priester verdwijnt en wordt even later uit de rivier gevist. Ooit waren er geruchten van seksueel misbruik van koorknapen, waarna de man noodgedwongen naar Afrika vertrok.

Dood water is een klassieke politieroman waarin Coppers het verhaal rustig en helder opbouwt. Misschien is het rumoer over de pedofiele neigingen van de priester een zwaktebod, maar gelukkig maakt Coppers er geen schreeuwerig verhaal van. De personages, met op kop commissaris Liese Meerhout, zijn mooi uitgewerkt en doen af en toe dingen die ogenschijnlijk niet passen bij nobele speurders, zoals een scheve schaats rijden. Dat geeft het verhaal geloofwaardigheid.

TONI COPPERS

Dood water.

Manteau, 309 blz., 21,99 ? (e-boek 17,99 ?).

¨¨¨èè

4 -- Einstein

Samen met Jean-Claude van Rijckeghem schreef Pat van Beirs de scenario's voor succesvolle films alsAanrijding in Moscou enBrasserie Romantiek. Hij debuteert als thrillerauteur metTunnel van angst. In deze goed gedocumenteerde historische thriller speelt Albert Einstein een hoofdrol. Hij verbleef in 1933 een tijdje in België. De beroemde wetenschapper wordt bewaakt door een Antwerpse politieman die de opdracht rechtstreeks van koning Albert I kreeg.

Tunnel van angst is niet de spannendste thriller van het jaar, maar wel een van de meest amusante. Van Beirs schrijft speels en soepel. Hij heeft het verhaal opgesmukt met talloze historische feiten en anekdotes. Het verhaal waaiert alle kanten uit met verbazingwekkende personages, onder wie een hilarische Antwerpse burgemeester Huysmans, maar ook drie Duitse dames die de Buletten Drei heten en zingen en verleiden, een duistere organisatie die de Club der XIII wordt genoemd, een overzicht van aanslagen op Amerikaanse presidenten, de opening van de Waaslandtunnel en de Theorie van het Alles. Van Beirs mengt het allemaal tot een verfrissende cocktail en schrijft een van de verrassingen van het Vlaamse thrillervoorjaar.

PAT VAN BEIRS

Tunnel van angst.

Manteau, 256 blz., 19,99 ?.

¨¨¨èè

5 -- Para en boekhandelaar

Patrick Conrad blijft originele thrillers schrijven. InWalker gaat hij terug naar het Antwerpen van de jaren 70, toen hij nog lid was van de Pink Poets, een los-vaste groep dichters en intellectuelen die eigenlijk vooral kroeglopers waren. Een echte sleutelroman isWalker niet volgens Conrad, maar voor de oude garde die de dichters weleens ontmoetten in de kroegen waar zij grootse plannen smeedden, is veel herkenbaar.

Conrad houdt van de verlopen dandy's en andere bizarre figuren. Johnnie Walker - ja hij - was ooit een para in Afrika, maar baat nu een tweedehandsboekhandel uit in Antwerpen. In zijn flat wordt het lijk van zijn voormalige vriendin gevonden. Walker is spoorloos, waardoor hij de eerste verdachte is.

Walker moet je niet meteen lezen om het spannende verhaal maar om de talloze amusante zijwegen die Conrad inslaat. Passeren onder meer de revue: Rocco Granata, Jean Genet, Frituur nummer 1, Lou Reed, André Hazes, Salman Rushdie, Oscar Wilde, Hugo Claus en honderd soorten lijsters.

PATRICK CONRAD

Walker.

Vrijdag, 286 blz., 19,95 ? (e-boek 9,99 ?).

¨¨¨èè

6 -- Gentse Feesten

'Thriller tijdens de Gentse Feesten', meldt een sticker op het voorplat vanZigeunerbloed, de vijfde thriller van Belinda Aebi. Ook burgemeester Daniël Termont heeft een wervend citaat geschreven. 'Een razende rollercoaster' is wat overdreven, maarZigeunerbloed is wel het beste boek dat Aebi schreef. De setting is mooi gekozen en het onderwerp maatschappelijk relevant. Het boek heeft een mooie spanningsboog, de stijl is sober maar raak.

Het boek opent sterk met het bezoek van een maatschappelijk werker aan een verloederd huis waarin enkele Romagezinnen verblijven. Even later verdwijnt een jonge Romavrouw. Aebi weeft verhaallijnen door elkaar: de zoektocht naar de vrouw, haar verblijf als gevangene van een man die haar als een moeder ziet en passages uit het dagboek van de vrouw dat in de handen van de maatschappelijk werker isterechtgekomen. Dat laatste is enigszins geforceerd, want Aebi gebruikt het dagboek om de geschiedenis van de Roma en de achtergrond van het meisje en haar vlucht van Slowakije naar Gent te vertellen.

BELINDA AEBI

Zigeunerbloed.

Manteau, 295 blz., 19,99 ? (e-boek 15,99 ?).

¨¨¨èè

7 -- Onwelvoeglijk

Guido Eekhaut blijft in hoog tempo thrillers afleveren.Kingston Noir is een strak geschreven misdaadroman waarin hij twee verhaallijnen op een exotische locatie, Jamaica, op een slimme manier in elkaar weeft. Een blanke vrouwelijke flik moet tegen veel vooroordelen opboksen wanneer ze de moord op een aantal meisjes wil oplossen. En allerlei geheime diensten zijn op zoek naar een gegevenskaart met gevoelige geheime informatie die door een toeval in de handen is gekomen van een jonge vrouw en haar dochter. Eekhaut schrijft met vaart.

Heel anders van opzet isDe politieman van de paus. Het is 1899 en een Italiaanse politieman in dienst van de Heilige Stoel reist naar Brussel om een geval van pedofilie in de kerk te onderzoeken. Een 'gore smeerput vol ontucht' noemt iemand het, anderen beschrijven het als 'onwelvoeglijke daden'. Natuurlijk moeten die stinkende potjes gedekt blijven, maar de flik ontdekt complotten die staat en kerk kunnen ontregelen. Het is opvallend hoe verschillend de stijl van beide boeken is. Eekhaut is beter wanneer hij hedendaagse thrillers met een internationale setting schrijft.

GUIDO EEKHAUT

Kingston Noir.

Manteau, 336 blz., 21,99 ? (e-boek 17,99 ?).

¨¨¨èè

De politieman van de paus.

Link, 270 blz., 16,50 ? (e-boek 7,95 ?).

¨¨èèè

8 -- Mooie stagiaires

Debutant Bart M. Massant wordt meteen betiteld als de Vlaamse John Grisham.Lisa! Lisa! is dus een legal thriller; de auteur is advocaat en was zelfs 'vrijwillig assistent bij professor Blanpain'. Een spannend boek wilLisa!Lisa! nooit worden. Natuurlijk gaat het over ambitieuze advocaten die azen op een partnerschap, over macht en corruptie, over mooie jonge stagiaires die iets te veel de belangstelling genieten van de macho's en over die ene partner die wellicht zijn dissertatie niet zelf schreef. En er wordt nog een moord gepleegd. Tot slot trekt het hele gezelschap naar een chique hotel in Parijs waar een nieuwe partner gekozen zal worden. Er zit veel goede wil inLisa! Lisa!, maar de schrijfstijl is weinig geïnspireerd en het verhaal wordt veel te traag verteld. Massant heeft misschien wel de bagage om een boeiend verhaal over de advocatuur te vertellen, maar aan de stijl moet nog hard gewerkt worden.

BART M. MASSANT

Lisa! Lisa!

Witsand, 286 blz., 19,95 ?.

¨¨èèè

9 -- Badeend

Wat een bizar boek isDe kansmachine van Tom Kenis. Het begint als een doordeweekse thriller, met een vrouw die als secretaresse op een Brussels bedrijf terechtkomt dat vooral handelt in Afrikaanse grondstoffen. Natuurlijk wordt er gesjoemeld en zijn er contacten met louche Afrikaanse leiders.

In elk hoofdstuk krijg je het verslag van een spion binnen het bedrijf. In een soort van steno die snel begint te vervelen, doet hij verslag van wat hij allemaal ontdekt. Naar het einde neemt het verhaal een haast metafysische wending wanneer blijkt dat alles draait rond een soort van machine die de werkelijkheid kan manipuleren en die zich ergens in een Brusselse tunnel bevindt.

De ambitie druipt eraf en de schrijfstijl is navenant, maar weinig accuraat met vele vergelijkingen die absoluut niet werken. Zo beschrijft Kenis de binnenkomst van een groep mensen in het gebouw waar ze werken: 'Steeds meer mensen huppelden binnen. Toen ging de kraan helemaal open en de overstroming tilde Martine op als een badeend in de richting van de lift, waar de menigte rustig werd, waardig als voor een opgebaarde koning.' Nou moe.

TOM KENIS

De kansmachine.

Manteau, 318 blz., 19,99 ? (e-boek 15,99 ?).

¨èèèè

Verberg tekst

Wat was je eerste reactie: eindelijk?

TONI COPPERS: Nee, wel een grote tevredenheid. Toen ik met mijn reeks over Liese Meerhout begon, werd het eerste boek, Niets is ooit (2008), meteen genomineerd voor de Knack Hercule Poirotprijs. Ik heb die toen niet gewonnen, maar hij is wel altijd in mijn achterhoofd blijven spelen. Ik denk dat Dood water bekroond is omdat dit het juiste boek was. Liese staat nu echt waar ik haar wou hebben. In de periode tussen die eerste nominatie tot nu is zij een veel echtere vrouw geworden. Er is wat eelt op haar ziel gekomen, maar ze blijft geloven in de maakbaarheid van de mens. Ze heeft de juiste afstand tussen haar persoonlijkheid en haar harde job kunnen creeren. Tegelijkertijd heb ik haar dingen laten meemaken die haar voor fundamentele keuzes hebben gesteld. Toen ik Dood water aan het schrijven was, voelde ik dat alles juist zat. Het hoofdpersonage is in feite de Schelde. Het ritme en de tone of voice van het boek komen overeen met de manier waarop die rivier door Antwerpen stroomt: meanderend, soms snel en dan weer kabbelend, soms onrustig en andere keren bedrieglijk eenvoudig. Lieses leven wordt helemaal bepaald door die rivier, zowel op privévlak als wat betreft het onderzoek waarmee ze bezig is.

Vorig jaar won Bavo Dhooge de Knack Hercule Poirot. Hij beschouwde die als een bekroning van een genre, de humoristische misdaadroman. Geldt dit ook voor Dood water ?

COPPERS: Helemaal, en zelfs twee keer. Voor mij is het niet alleen belangrijk dat ik een vrouw als hoofdpersonage heb, maar ook dat ik erkenning krijg voor het genre dat ik schrijf, de klassieke policier, type Wallander of Donna Leon, waarbij het hoofdpersonage vlees aan de botten heeft hangen. Ik heb heel bewust voor dat genre gekozen, ook al heeft het zijn voor- en nadelen. Enerzijds zit ik vast aan Liese Meerhout, haar zienswijze en de arena waarin zij werkt. Anderzijds put ik uit dit gegeven een enorme vrijheid omdat ik haar met ieder nieuw boek kan laten evolueren. Ik noem mijn boeken trouwens nooit thrillers, maar wel misdaadromans, omdat spanning nooit het belangrijkste doel is. Het moet natuurlijk wel spannend zijn, dat eist het genre nu eenmaal, maar voor mij is de menselijkheid die mijn personages tonen het belangrijkste. Ook mijn daders zijn altijd mensen en geen psychopaten of figuren die zonder enig motief aan het moorden slaan. Het zijn mensen waar Liese kan inkomen en waar ze mededogen voor voelt, ook al brengt dit haar constant in conflict met het politieapparaat waarvoor zij werkt. En het is precies dat conflict tussen haar eigen gevoel van rechtvaardigheid en dat van de wetgever dat haar voor mij een interessant personage maakt.

Kun je je voorstellen dat je Liese Meerhout ooit beu wordt?

COPPERS: Vanaf het moment dat ik haar beu word, stopt zij ermee en gaat zij iets anders doen. Tot nu toe heb ik echter absoluut nog niet het gevoel dat ze uitverteld is. Ik denk dat ze nog wat hoekiger zal worden, nog wat koppiger dan nu, wat toch al behoorlijk is. Hoe ouder zij wordt - zij is nu 38 of 39 - hoe meer pregnante vragen zij zich zal gaan stellen over waar ze mee bezig is en of ze wel iets oplost. Want dat is haar constante drijfveer, hoe pippi-langkousachtig dit ook moge klinken: de wereld iets beter maken door haar werk en haar engagement. Cynisch zal ze echter nooit worden, omdat ik zélf zo niet ben. Ik kan geen dingen schrijven waar ik niet achter sta. De overtuiging dat je ondanks alle smeerlapperij om je heen toch iets kunt veranderen en het inzicht dat cynisme, in tegenstelling tot mildheid en mededogen, niets oplost, spelen ook in mijn eigen leven een grote rol. Liese zal dus nooit een Witse-personage worden dat knorrig en hopeloos door de wereld zwerft.

DOOD WATER Is uit bij Manteau.

MARNIX VERPLANCKE ■

Verberg tekst

Wat was je eerste reactie: eindelijk?

TONI COPPERS: Nee, wel een grote tevredenheid. Toen ik met mijn reeks over Liese Meerhout begon, werd het eerste boek, Niets is ooit (2008), meteen genomineerd voor de Knack Hercule Poirotprijs. Ik heb die toen niet gewonnen, maar hij is wel altijd in mijn achterhoofd blijven spelen. Ik denk dat Dood water bekroond is omdat dit het juiste boek was. Liese staat nu echt waar ik haar wou hebben. In de periode tussen die eerste nominatie tot nu is zij een veel echtere vrouw geworden. Er is wat eelt op haar ziel gekomen, maar ze blijft geloven in de maakbaarheid van de mens. Ze heeft de juiste afstand tussen haar persoonlijkheid en haar harde job kunnen creeren. Tegelijkertijd heb ik haar dingen laten meemaken die haar voor fundamentele keuzes hebben gesteld. Toen ik Dood water aan het schrijven was, voelde ik dat alles juist zat. Het hoofdpersonage is in feite de Schelde. Het ritme en de tone of voice van het boek komen overeen met de manier waarop die rivier door Antwerpen stroomt: meanderend, soms snel en dan weer kabbelend, soms onrustig en andere keren bedrieglijk eenvoudig. Lieses leven wordt helemaal bepaald door die rivier, zowel op privévlak als wat betreft het onderzoek waarmee ze bezig is.

Vorig jaar won Bavo Dhooge de Knack Hercule Poirot. Hij beschouwde die als een bekroning van een genre, de humoristische misdaadroman. Geldt dit ook voor Dood water ?

COPPERS: Helemaal, en zelfs twee keer. Voor mij is het niet alleen belangrijk dat ik een vrouw als hoofdpersonage heb, maar ook dat ik erkenning krijg voor het genre dat ik schrijf, de klassieke policier, type Wallander of Donna Leon, waarbij het hoofdpersonage vlees aan de botten heeft hangen. Ik heb heel bewust voor dat genre gekozen, ook al heeft het zijn voor- en nadelen. Enerzijds zit ik vast aan Liese Meerhout, haar zienswijze en de arena waarin zij werkt. Anderzijds put ik uit dit gegeven een enorme vrijheid omdat ik haar met ieder nieuw boek kan laten evolueren. Ik noem mijn boeken trouwens nooit thrillers, maar wel misdaadromans, omdat spanning nooit het belangrijkste doel is. Het moet natuurlijk wel spannend zijn, dat eist het genre nu eenmaal, maar voor mij is de menselijkheid die mijn personages tonen het belangrijkste. Ook mijn daders zijn altijd mensen en geen psychopaten of figuren die zonder enig motief aan het moorden slaan. Het zijn mensen waar Liese kan inkomen en waar ze mededogen voor voelt, ook al brengt dit haar constant in conflict met het politieapparaat waarvoor zij werkt. En het is precies dat conflict tussen haar eigen gevoel van rechtvaardigheid en dat van de wetgever dat haar voor mij een interessant personage maakt.

Kun je je voorstellen dat je Liese Meerhout ooit beu wordt?

COPPERS: Vanaf het moment dat ik haar beu word, stopt zij ermee en gaat zij iets anders doen. Tot nu toe heb ik echter absoluut nog niet het gevoel dat ze uitverteld is. Ik denk dat ze nog wat hoekiger zal worden, nog wat koppiger dan nu, wat toch al behoorlijk is. Hoe ouder zij wordt - zij is nu 38 of 39 - hoe meer pregnante vragen zij zich zal gaan stellen over waar ze mee bezig is en of ze wel iets oplost. Want dat is haar constante drijfveer, hoe pippi-langkousachtig dit ook moge klinken: de wereld iets beter maken door haar werk en haar engagement. Cynisch zal ze echter nooit worden, omdat ik zélf zo niet ben. Ik kan geen dingen schrijven waar ik niet achter sta. De overtuiging dat je ondanks alle smeerlapperij om je heen toch iets kunt veranderen en het inzicht dat cynisme, in tegenstelling tot mildheid en mededogen, niets oplost, spelen ook in mijn eigen leven een grote rol. Liese zal dus nooit een Witse-personage worden dat knorrig en hopeloos door de wereld zwerft.

DOOD WATER Is uit bij Manteau.

MARNIX VERPLANCKE ■

Verberg tekst

Een priester wordt vermist en een hoertje wordt dood aangetroffen langs de Schelde. Het parket beschouwt de zaak als afgedaan maar Liese Meerhout gaat onverdroten voort in haar zoektocht naar de dader aangezien zij overtuigd is van een misdrijf. Deze thriller is een deel in de reeks rond rechercheur Liese Meerhout. Het verhaal is smaakvol en met compassie voor de figuranten geschreven vol met details uit het echte leven en gesitueerd in Antwerpen. Wat opvalt aan de schrijfstijl van de auteur is de geloofwaardigheid van de personages en de zorgvuldige verdieping van hun karakters. Tevens moet gezegd dat de thematiek uiterst actueel is namelijk het seksueel misbruik door pedofiele geestelijken: dat is tevens ook waarnaar de ondertitel ('Dood water, de onschuld vermoord') van het prettig geschreven boek verwijst. De afwikkeling van het verhaal en de uitwerking van de plot zijn van een goed niveau en spannend bovendien. Royale druk.