De Duitse succesauteur Uwe Timm maakte indruk met zijn boeken over de Tweede Wereldoorlog. In Mijn broer bijvoorbeeld (De Leeswolf 2004, p. 463) onderzocht hij hoe een jonge man ertoe komt fanatiek in oorlog te geloven. In De ontdekking van de curryworst schetste hij de moeilijke omstandigheden voor de gewone man en vrouw in het Duitsland uit die periode (De Leeswolf 2005, p. 472). In Rood keert hij terug naar de periode die meteen op de Tweede Wereldoorlog volgde.

Thomas Linde is jazzcriticus, maar kan daar niet van leven. Zijn brood verdient hij met het houden van grafredes. Als hij op een dag gevraagd wordt om de lijkrede van zijn oude vriend Aschenbecher te verzorgen en in functie daarvan onderzoek doet in diens woning, vindt hij een pakje springstof. Al snel wordt duidelijk dat Aschenbecher de Siegessäule in Berlijn wilde opblazen. Dat nooit uitgevoerde anarchistische plan maakt bij Linde heel wat herinneringen los, want ooit was hij een net zo geëngageerd communist als zijn vriend. Het is de aanleiding voor een beschouwing over gemaakte beslissingen en gemiste kansen in zijn eigen leven: Is hij ondertussen halfzacht geworden? Hoe moet hij de talloze relaties met vrouwen in zijn leven inschatten? En wat met de overspelige relatie die hij nu met een veel jongere vrouw heeft? Linde raakt in een soort midlifecrisis en de fundamenten van zijn bestaan beginnen te wankelen. Angstvallig tracht hij opnieuw greep te krijgen op zijn leven door zijn verhaal te vertellen. Tegelijk blijft hij echter met de springstof in zijn tas rondlopen, zodat hij geen moment gerust kan zijn. Dit alles lijkt naar een dramatisch hoogtepunt te leiden, maar het einde is veel banaler. Doordat Linde een rood stoplicht negeert, wordt hij gegrepen door een auto.

De (letterlijke) rode draad door dit verhaal zijn de beschouwingen over rood. De verschillende betekenissen die deze kleur kan hebben ? het is de kleur van de liefde, van het communisme, van de woede, van bloed... ? koppelt Uwe Timm telkens aan het levensverhaal van Linde. Rood is echter niet enkel het verhaal van politieke en particuliere desillusies, maar tegelijk ook een bespiegeling op de invloed die de taal op de werkelijkheid heeft. Dat wordt niet alleen duidelijk uit hoe de kleur rood het leven van Linde beheerst, maar ook uit de verhaaltechnische ingreep van Timm om het verhaal van de lijkredenaar Linde als een grafrede te vertellen. Linde heeft, zo blijkt, de hele tijd niets anders geprobeerd dan greep te krijgen op het verleden. Rood is een prachtroman: razend goed verteld, spannend en ingenieus opgebouwd. [Carl De Strycker] Verberg tekst

Uwe Timm, zelf van 1940, heeft zijn hoofdpersoon een paar jaar jonger gemaakt zodat hij mei ’68 in Parijs en de Duitse protestbeweging kon laten meemaken. Op het laatst verdient de gewezen filosofiestudent zijn brood met het houden van grafredes. Door een vroegere medestrijder wordt hij testamentair aangewezen om diens grafrede te houden. Maar voortijdig komt hij zelf bij een verkeersongeluk om. Zwevend ziet hij zichzelf liggen en zijn leven overziend houdt hij zijn eigen grafrede: hoe illusies plaats maakten voor halve en hele wijsheden (achteraf). De revolutie van weleer is nu een studie van de kleur rood geworden. De terugblik wordt omlijst door een relatie met een twintig jaar jongere vriendin. Van de jaren ’60 zegt hij dat het ‘een onvriendelijke, vervelende tijd’ was. De meer recente is vriendelijker maar tevens waziger en modieuzer. En dat geldt ook voor de dikke, ambitieuze roman, een mengsel van nostalgie, bittere ontnuchtering, een beetje satire, maar ook oudemannengeneuzel. Kleine druk. Verberg tekst