Het is koud in de Sologne, een "bel van mist en rijp". Zoals het ook koud is in het hart van Hélène na het telefoontje met haar getrouwde minnaar Patrick, acteur, die haar met een schaterlach afscheept, miskent. Daar eindigt dus "een liefde in kruimels"! Haar emoties brengen haar terug naar haar armelijke jeugd en de vernederende logeerpartijtjes bij de rijke nicht van haar moeder, naar het hier en nu van de Boekenbeurs met de benepen venijnigheden en valse vleierijen, naar de gelukzalige momenten met haar lief en de eenzaamheid erna, naar de trieste, hypocriete rituelen die het leven beheersen. Wat doet ze hier nog in die weloverwogen lelijkheid van haar kille, kale hotelkamer? Zo stapt zij het einde van de nacht, het glorend licht in, niet meer bang, de afrekening tegemoet. Allerminst uitzonderlijk natuurlijk, dit existentiële drama, en ook nog eens zo nadrukkelijk gekadreerd en geëxalteerd verwoord, maar, dat moet Olmi (1962, ook actrice en toneelschrijfster) nagegeven worden, zeker ook waarachtig in de portrettering van de uitzichtloze wanhoop van het zich verlaten en verraden te weten. Normale druk. Verberg tekst