Vic De donder Kom eens naar mijn kamer Een halve eeuw collegeleven in Vlaanderen Het college! Waar is de tijd? Voor sommigen was het niet de prettigste periode uit hun leven. Bij het horen van het woord college spuwen ze prompt liters gal. Schone tijd? Gevangenis ja. Afschuwelijke sfeer, ellendige jaren! De meesten echter reageren enthousiast, graaien terstond uit hun voorraad luimige anekdotes. En in hun hart drijven ze met heimwee terug naar die schone jaren. Er zijn mooiere gebouwen opgetrokken dan de bakstenen forten met hun brede ingangspoorten en hun immense speelplaats. De klassen waren te klein, de banken versleten, het bleekgroene bord krijtbestoven. Voor de vensters zaten tralies en in de studie stonk het naar zweet en appelsienen. Veel schiet er van die collegetijd niet over. De oude gebouwen zijn gesloopt, de priester-leraars zijn vervangen door een leger leken, de tuchprefect is een dame, de Zesde is de Eerste en de Retorica is de Zesde, wie naar een meisje kijkt wordt niet meer weggestuurd maar doet heel gewoon, want de speelplaats loopt er vol van. Vele leraars hebben op ons een onuitwisbare stempel gedrukt, hebben hun enthousiasme in hun onvergetelijke lessen op ons overgedragen. En al was de tucht keihard, al was de mentaliteit dikwijls erg bekrompen, velen bewaren aan die tijd heerlijke herinnering. Vic De Donder (1934) is journalist bij De Standaard . Na zijn Grieks-Latijnse humaniora, eerst in het bisschoppelijk Sint-Lievenscollege van Gent, later in de school van de benedictijnerabdij Sint-Pieter en Paulus in Dendermonde, studeerde hij filosofie aan de Gentse Rijksuniversiteit. Hij publiceerde romans, reisgidsen en historische werken. Kom eens naar mijn kamer verscheen in 1986 voor het eerst in de reeks ‘Waar is de tijd’. Oktober 2002 Paperback 17x22 – 160 blz Geïllustreerd Prijs: €17,50 ISBN 90 5617 447 9 NUR 740 Gefluister in de chambrette