De centrale vraag in dit verslag van een reis door Iran, Pakistan, Maleisië en Indonesië is of de ontwikkeling van die landen beïnvloed wordt door de islamitische renaissance. De schrijver (1932-2018) heeft eigenlijk zijn antwoord daarop al klaar: zij glijden onontkoombaar af naar chaos en verstarring, die alle kansen op ontwikkeling bij voorbaat onmogelijk maken. Hij ziet de opkomst van het islamitisch fundamentalisme meer als een reactie op de botsing van de westerse cultuur met de traditionele, een reactie die zich vooral uit in een machteloze agressie tegen alles wat westers is. De auteur ziet daaruit niets positiefs voortkomen en voorziet een donkere toekomst voor die landen. Zijn pessimistische kijk op de gebeurtenissen maakt hem niet alleen blind voor iedere positieve ontwikkeling, maar versterkt hem ook in zijn tamelijk onkritische verering van de westerse beschaving, zoals die zich met name in de Verenigde Staten heeft ontwikkeld. Ondanks deze beperkingen zijn Naipauls ideeën belangwekkend genoeg om kennis van te nemen. Bovendien geeft hij ook in dit boek weer blijk van zijn meesterschap in observatie en taalbeheersing, kwaliteiten die ook in de Nederlandse vertaling volledig recht worden gedaan. Verberg tekst