Langs de sloot zit een mus te kijken naar haar spiegelbeeld in de sloot. Eigenlijk zou ze wel eens iets anders dan een mus willen zijn. Gebruikmakend van een spreuk wisselt ze met vis van lichaam, maar niet van gedachten (‘Ik blijf wie ik ben in mijn hoofd’). Maar het blijkt niet eenvoudig, soms zelfs gevaarlijk te zijn om in een andere gedaante te leven, en soms gaat het dan ook bijna mis. Aan het slot wil vis weer terug naar zijn eigen gedaante, maar mus niet. Het verhaal is geschreven in een poëtische stijl, waarbij vooral gebruik gemaakt wordt van eenlettergrepige woorden, waardoor het verhaal zelfstandig te lezen is door zevenjarigen. De mooie zwartwitillustraties, evenals de vormgeving sluiten uitstekend hierop aan. De filosofische inhoud van het verhaal, het omgaan met je eigen identiteit en de vraag of je die zou behouden als je in een ander lichaam zou zitten, is echter niet eenvoudig voor deze leeftijdscategorie en het boek zal dan ook waarschijnlijk vooral tot zijn recht komen als het met begeleiding van een volwassene wordt gelezen en besproken. Aantrekkelijke omslag. Verberg tekst

Op een dag is mus het beu een mus te zijn. En vis wil wel eens iets anders dan vis zijn. Zo gebeurt het dat mus vis wordt en vis mus. Maar na een tijdje van elkaars leven te hebben geproefd, wil vis (die mus is) terug vis zijn. Mus (die vis is) wil vis blijven. En zo worden mus en vis, vis en vis. Als u zich bij deze korte beschrijving al afvraagt: ‘wie is nu wie?’, dan heeft u het gevoel te pakken dat u besluipt bij het lezen van dit boekje. De bedoeling was een filosofisch verhaaltje brengen over vragen als: ‘Blijf je altijd wie je bent? Zelfs al wil je het anders? Blijf je altijd wie je bent ook al willen de anderen het niet?’ (zie achterflap). De aandacht van de meeste lezers zal vrees ik uitgaan naar het proberen te onderscheiden van de personages. Zeker voor kinderen lijkt dit me erg moeilijk (voorlezen is zeer moeilijk). Het enige onderscheid dat gemaakt wordt is visueel. Mus is bij het begin van het verhaaltje bleek en vis is grijs. Wanneer ze de plaats van de andere innemen, nemen ze hun eigen kleur mee. Erg opvallend is dit onderscheid niet gezien de grijstinten waarin de prenten zijn uitgevoerd. Deze grijstinten staan in schril contrast met de vrolijke kaft in oranje- en geeltinten. De illustraties binnenin het boekje zijn sober en eerder somber. De aandacht die had moeten gaan naar de bespreking van de filosofische vragen, wordt opgeslorpt door andere bekommernissen. Een boekje dat zijn doel mist.
Verberg tekst