Burgersdijk (1879) was de eerste die alle 154 sonnetten van Shakespeare in het Nederlands vertaalde en in de 20e eeuw is dit werkstuk vier keer herhaald. In 1993 schoof Peter Verstegen bij als pionier - want pionierswerk blijft het. De sonnetten bevatten bespiegelingen over de bekoringen van de geliefde, over de onverwoestbaarheid en tegelijk verwoestende kracht van de natuur, en over de plicht van de mens zich voort te planten, via nageslacht of kunstwerken. Shakespeare's bloesemende taal en zijn nerveuze, maar altijd briljant gekanaliseerde gedachtegang zijn moeilijk in het Nederlands te vangen. De veertig jaar oude vertaling van Van Elden straalde rust uit, maar was weinig kleurrijk; de recentere van Jonk was wel kleurrijk, maar ongelijkmatig. Ook Verstegen heeft niet het laatste woord, al is ook zijn liefdevolle aanpak notoir; bij hem is de moeilijkheid van de klus over de hele linie iets te merkbaar gebleven. Nuttig voor de studenten onder de lezers: hij geeft als extraatje bij elk sonnet een prozavertaling en een beknopt commentaar. Verberg tekst