Homepagina Openbare bibliotheken Vlaanderen

Belgie͏̈, 1914. Vlak nadat haar jongste babybroertje is verdronken, vertrekt de vader van Margriet (11) naar het front. Het gezin blijft alleen met moeder achter. Dat jaar krijgt Margriet nog meer verliezen te verwerken. Vanaf ca. 11 jaar.

Rosalie (16, ik-figuur) belandt in een gevaarlijke situatie als ze in de Eerste Wereldoorlog voor het verzet gaat werken en verliefd wordt op een Duitse soldaat die ze nog kent van haar zomervakantie. Vanaf ca. 15 jaar.

Juni 1914. Rosalie gaat werken als kindermeisje. Ze is bang niet te voldoen, maar integendeel: haar werkgevers zijn zo tevreden dat ze haar meenemen naar zee. Daar leert Rosalie de mooie en minder mooie kanten van de liefde kennen. Dan breekt de oorlog uit.

De Braziliaanse broers Juca (ik-figuur) en Ramiro gaan uit armoede met mannen mee, die hen een baan aanbieden. Maar de hemel die hen was beloofd, blijkt een hel te zijn waar ze als slaven moeten werken. Vanaf ca. 13 jaar.

Het gezin van Margriet (17) heeft het moeilijk als de Eerste Wereldoorlog in België uitbreekt. Vooral omdat Margriets broer Wannes zich vrijwillig meldt om in Duitsland te gaan werken. Vanaf ca. 15 jaar.

De ouders van Dorien (ik-figuur) zijn telkens aan het ruziën. Met haar broertje bedenkt ze van alles om de liefde tussen haar vader en moeder weer te laten opbloeien. Maar hun plan loopt volledig uit de hand. Vanaf ca. 10 jaar.

Catalina, Corneel en Johanna, drie geesten in een kasteel in Oost-Vlaanderen, vertellen elk (als ik-figuur) over hun leven in de zeventiende eeuw. Vanaf ca. 12 jaar.

Op weg naar school worden we klemgereden door een zwarte bestelwagen vol met deuken. Drie mannen springen eruit, nemen ons zo stevig beet dat we ons niet meer kunnen losrukken...

We zitten opgesloten in een hok. De leiders vertellen ons dat we ontvoerd zijn door mensen die op de vuilnisbelt werken waar mijn vader directeur is. Door losgeld te vragen, willen ze de barslechte leef- en werkomstandigheden van de bewoners van de vuilnisbelt onder de aandacht brengen.

De wolk blijft vrij laag boven de grond hangen. Groenbruin is ze, maar als er zonnestralen op vallen, wordt ze groenig geel. Het lentebriesje dat vrolijk over het land dartelt, neemt ze mee, onze richting uit. 'Mijn God!' prevel ik en ik sla een kruisteken. Bobo staat ongeduldig naar me te janken. Met zijn staart tussen zijn poten wacht hij tot ik doorloop. Ik ren weg alsof mijn leven ervan afhang

De wolk blijft vrij laag boven de grond hangen. Groenbruin is ze, maar als er zonnestralen op vallen, wordt ze groenig geel. Het lentebriesje dat vrolijk over het land dartelt, neemt ze mee, onze richting uit. 'Mijn God!' prevel ik en ik sla een kruisteken. Bobo staat ongeduldig naar me te janken. Met zijn staart tussen zijn poten wacht hij tot ik doorloop. Ik ren weg alsof mijn leven ervan afhangt. We blijven de wolk wel voor, maar ze zit ons dicht op de hielen...

Met beide handen probeer ik het olifantje weg te duwen, maar het wijkt geen centimeter. 'Vooruit', smeek ik. 'Vlucht, nu het nog kan!' Het kijkt me peinzend aan. Dan kijkt het in de richting van het dorp, waar de vreselijke geluiden vandaan komen. Daarna draait het zijn kop naar het bos. 'Ja!' moedig ik het aan. 'Naar het bos! Vlug!' Even aarzelt het nog. Het strijkt weer met zijn slurf over mijn

Met beide handen probeer ik het olifantje weg te duwen, maar het wijkt geen centimeter. 'Vooruit', smeek ik. 'Vlucht, nu het nog kan!' Het kijkt me peinzend aan. Dan kijkt het in de richting van het dorp, waar de vreselijke geluiden vandaan komen. Daarna draait het zijn kop naar het bos. 'Ja!' moedig ik het aan. 'Naar het bos! Vlug!' Even aarzelt het nog. Het strijkt weer met zijn slurf over mijn hoofd. Maar dan draait het zich toch om en gaat er vliegensvlug vandoor.

Mijn klasgenoten lieten me gewoon links liggen, alsof ik niet bestond. Ik werd niet gepest of uitgelachen, maar leuk was het ook niet. Ik voelde me altijd alleen. En zij waren met zo velen en ze hadden zo veel pret. Dat wilde ik ook wel, maar zo was het altijd geweest en zo zou het altijd blijven, dacht ik. Wist ik veel dat halfweg de vijfde klas alles zou veranderen door de komst van een heel spe

Mijn klasgenoten lieten me gewoon links liggen, alsof ik niet bestond. Ik werd niet gepest of uitgelachen, maar leuk was het ook niet. Ik voelde me altijd alleen. En zij waren met zo velen en ze hadden zo veel pret. Dat wilde ik ook wel, maar zo was het altijd geweest en zo zou het altijd blijven, dacht ik. Wist ik veel dat halfweg de vijfde klas alles zou veranderen door de komst van een heel speciaal iemand...

Ik duw de winterjas opzij en steek mijn hand uit om het bovenste boekje van de stapel te pakken... Ik verstijf. Mijn hand blijft in de lucht hangen, mijn adem blijft ergens halfweg mijn luchtpijp steken. Boven op de boekjes zit een klein, raar mannetje! Ik weet niet wie het hardst gilt, hij of ik, maar het klinkt afgrijselijk...