Grimmar Mankepoot is een Ierse kroniekschrijver in dienst van ridder Roeland, een neef van Karel de Grote. In de ik-vorm beschrijft hij de strijd van zijn Frankische meester, die in dit tweede tweede deel van de reeks 'Razende Roeland' een hoorn met een afschuwelijk snerpende klank, die 'de Olifant' genoemd wordt en alle vijanden schrik aanjaagt, probeert te veroveren in de burcht van de Saksische reus Fledrik. Onderweg stuiten ze op de mooie Oda, die tegen haar zin uitgehuwelijkt gaat worden aan Fledrik. Gelukkig dat Grimmar die slappe spieren heeft, wel erg slim is, zodat hij zijn meester goed kan helpen. Ook de hulp van ridder Elegast, die kan toveren is onmisbaar. De klank van de hoorn is afhankelijk van degene, die hem bespeelt. Het spannende verhaal speelt in de tijd dat de Franken en Saksen nog volop strijd met elkaar leveren. Het wordt helemaal beschreven 'door de ogen' van Grimmar. Klein formaat, stevig gebonden boek met duidelijke letter; geïllustreerd met acht zwarte pentekeningen op een hele pagina. Elk nieuw hoofdstuk begint met een gotisch versierde hoofdletter. Om de Saksische taal weer te geven worden zinnen gebruikt als 'Doe jij eens halt houden'. Vanaf ca. 9 jaar. Hide text

‘De Olifant’ is het tweede deeltje in de serie 'Razende Roeland’. Ook hier vertelt Grimmar Mankepoot, de Ierse klerk, in de ik-persoon. In deel één bemachtigt Roeland, een neef van Karel de Grote, het zwaard Durendaal. In dit verhaal wil Roeland de hoorn Olifant op de Saksen veroveren. Dat lukt hem o.m. door de toverkunst van Elegast. Met een list veroveren de Franken de burcht en bevrijden Oda, die tegen haar zin uitgehuwelijkt werd aan de aanvoerder van de Saksen. Zo heeft Roeland én zijn hoorn én zijn mooie Oda. De schrijfster probeert de taal van de Saksen na te bootsen en vervormt eigennamen zoals Fledrik (Frederik) en Tulpijn (bisschop Turpijn). Een beetje kinderachtig. Een foute keuze lijkt me ook de gotische beginletter van elk hoofdstuk. De knappe illustraties zijn beter dan de tekst.