Op het dak van een gebouw zit een jongen. Hij wil niet meer naar beneden komen: hij is erg verdrietig vanwege het verlies van zijn zusje. Vanaf het dak houdt hij de mensen in de stad in de gaten. Zo is er een muzikant met een hond, een zakenman die elke dag op een bankje zit te wachten en een meisje dat steeds naar boven kijkt. Ieder van hen heeft zijn eigen verhaal. Kinderboekenschrijver Aline Sax schreef een literair verhaal. Het is misschien niet het meest toegankelijke verhaal, maar vooral de volwassen lezer zal de onderliggende boodschap er uit kunnen halen. Wat opvalt aan het boek is het mooie samenspel tussen tekst en illustraties. De Vlaamse illustratrice Sassafras De Bruyn heeft een opvallende, kunstzinnige tekenstijl. Haar schetsachtige illustraties sluiten dan ook goed aan op het verhaal. Er is sprake van een sterke vormgeving en een goede afwisseling van tekst en beeld. Een kunstzinnig, bijzonder mooi verzorgd boek. Vanaf ca. 10 jaar.

De vrouw die elke dag haar hond uitlaat, de man op het bankje, het meisje op haar fiets, de mensen die zich om tien uur naar de bakker haasten, de chaotische achtuurmensen … Niemand ontsnapt aan de observerende ogen van de jongen op het dak. De jongen zit al een tijdje op het dak en is niet van plan om te verhuizen. Vanop zijn veilige hoogte observeert hij de kleine menselijke figuren en hun gedrag. Met de mensen zelf heeft hij geen contact. Tot er een meisje naar boven kijkt en hem opmerkt. Voor het eerst voelt hij opnieuw menselijke warmte. Iets wat hij lang niet had gevoeld. Of toch niet sinds zijn vader wegging en zijn moeder ongelukkig werd. Dat het meisje op straat hem met grote ogen aankijkt, maakt de jongen bang en nieuwsgierig. Voor het eerst, sinds de dood van zijn zusje, kijkt iemand hem opnieuw aan.

Dat Aline Sax niet aan haar proefstuk toe is, bewijst ze in haar boek De lantaarnaansteker. Ook in dit boek lost ze alle verwachtingen in. Sax schrijft vanuit haar eigen leefwereld, vanuit wat haar raakt en wat haar ontroert. De neerslachtige gevoelens van de mama van de jongen zijn rauw en écht beschreven. De banale gedragingen van de mensen op straat, bevestigen de broosheid van ons bestaan. Geen filosofische uitweidingen of diepzinnig taferelen, maar louter een observatie vanuit de ogen van een kind. Het kwetsbare verhaal wordt met de nodige finesse, humor en luchtigheid beschreven. Geen boek waarvan je uren moet uithijgen, maar een boek om jezelf en de wereld een spiegel voor te houden. Een boek dat je op een andere manier doet kijken. Rouw, afscheid en verdriet worden teder beschreven. 

Niet enkel de tekst, maar ook de illustraties van Sassafras De Bruyn zijn adembenemend. De zwart-witte potloodtekeningen doen het verhaal opleven. Het gebruik van de drie hoofdkleuren geven de tekeningen diepte en trekken de aandacht. Dat de gezichten van mensen soms niet helemaal worden getekend én toch aangrijpend zijn, getuigt van grote kennis en kunde. De combinatie met de poëtische, doch niet zweverige, schrijfstijl van Sax, maakt dit boek een pareltje. Het is onmogelijk om één overheersend thema aan het boek toe te schrijven. Zowel afscheid nemen, intens contact met mensen, rouwverwerking, het belang van vriendschap, de grauwe wereld rondom ons, het geluk in kleine dingen … komen in het boek aan bod. Het ideale boek om gelukzalig in te verdrinken.

Haar voorwoord vat de stijl van het boek volledig samen:

Voor mama,

Veel liever had ik gehad dat je geen inspiratiebron was geweest voor dit verhaal.

Hide text