Een jongeman begint aan zijn dienstplicht terwijl zijn zestigjarige oom op de hort is. Nadav is al vanaf de eerste dag teleurgesteld in het Israëlische leger, dat hem zal laten kennismaken met machtsmisbruik, getreiter en oeverloze bureaucratie. Hij wordt uitgedaagd door een van zijn oversten, de psychopaat Sjlomi, en belandt voor achtentwintig dagen in de gevangenis. Na nog een conflict wordt zijn verzoek om overplaatsing ingewilligd en belandt hij tot zijn grote ontsteltenis op een post bij de Egyptische grens, waar hij twee jaar lang op zijn eentje een antenne moet bewaken. Ondertussen schrijft hij zijn oude oom naarstig brieven en mails vol gejammer en geweeklaag over de kwaadaardigheid van de menselijke soort. Oom Michaël doet hem op zijn beurt het relaas van zijn zwerftochten door vier continenten. Hij heeft een royale erfenis te danken aan een kindertekening die hij ooit voor een gekke oom heeft gemaakt. Af en toe belandt hij weer in Israël, vooral omdat hij zijn kat Simba niet zomaar in de steek wil laten. Hij vertelt zijn neef over de vreemde mensen die hij ontmoet, zoals een verwaaide Zuid-Amerikaanse die hem meezeult naar seances en zijn gedachtewereld zodanig manipuleert dat hij met vorige incarnaties van zichzelf en zijn ex-vrouw in contact komt. Vanuit de hel van het leger probeert Nadav duidelijk te maken dat hij zijn oom niet altijd kan volgen, vooral omdat hemzelf net niets lijkt mee te zitten, ook niet in het burgerleven. Zijn vriendinnetje stelt hem teleur en zijn ouders zijn verwikkeld in een absurde rechtszaak om veel geld dat hen ooit beloofd is maar dan weer afhandig gemaakt door jaloerse nichtjes. Het optimisme en de naïeve drang tot zelfexploratie van zijn oom doen hem nu eens walgen, dan weer spotten, maar hij moet toegeven dat de bizarre correspondentie hem vooral op de been houdt.
Alon Hilu heeft zijn verteldrang niet in toom gehouden in deze briefroman, en dat is maar goed ook. Het verhaal hotst (letterlijk) alle kanten op. De monotonie van de dienstplicht waar Nadav over klaagt is nergens te bespeuren onder de absurditeiten die zijn leven sturen, terwijl oom Michaël zich steeds meer gaat gedragen als een prettig gestoorde puber. Het is de waanzin die mensen mooi of net lelijk maakt. De hel, dat kunnen de andere mensen zijn, zoals Nadav het ervaart, maar diezelfde zonderlingen kunnen je bestaan ook kleuren. Op een gelijkaardige manier kan je Israël bekijken: ofwel een bron van een aanslepend conflict, ofwel 'een bedenksel van een mislukte negentiende-eeuwse toneelschrijver', zoals oom Michaël het formuleert tussen een paar van zijn wereldreizen door. Zijn optimisme krijgt het laatste woord, zodat Hilu ons uiteindelijk lijkt te willen zeggen dat geen kwaad zo groot kan zijn dat het niet gepareerd kan worden door een gezond gevoel voor absurde humor. [Freek Adriaens] Hide text

Michael, een saaie, alleenstaande advocaat met kat uit de Israëlische stad Petach Tikva, besluit op een dag om zo ver weg mogelijk weg te gaan. Op reis, zowel in als buiten zichzelf: naar verre oorden en diepe zielenroerselen. Zijn neef Nadav – een soldaat en gevoelige jongen uit een goed milieu - staat aan het begin van zijn dienstplicht. Waar Michael bevrijding vindt, eindigt Nadav zijn dienstplicht na een keten van dubieuze gebeurtenissen op een afgelegen basis in de Negev. Verrijkt heeft het hem niet. Alon Hilu (1972) is een Israëlisch schrijver van historische romans, o.a. 'Dood van een monnik' en 'Huize Rajani'. In deze roman vol e-mailwissellingen laat hij een oom en diens neef ervaringen delen, gevoed door avontuur en onzekerheid, en zo nieuwe inzichten in het leven ontdekken. Met flair geschreven slingert het boek heen en weer tussen komisch en beklemmend. Kleine druk.