Als op een stormachtige avond er geen lucifers meer zijn om de vuurtoren te ontsteken, moet Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, nieuwe gaan kopen. Maar als op de terugweg de storm de doosjes lucifers wegwaait, kan de vuurtoren niet aangestoken worden. Daardoor strandt een schip op de kust en moet Lampje uiteindelijk de vuurtoren verlaten. Ze wordt ondergebracht in het huis van de admiraal, waarvan men zegt dat er een monster woont. Een sprookjesachtig avonturenverhaal, waarin de verschillende verhaallijnen door een sterke structuur op een schitterende manier aan het slot samenkomen. Heel bijzonder is de wijze waarop de verstoorde relatie tussen Lampje en haar vader wordt uitgewerkt, en dat geldt ook voor die met het 'monster'. Het taalgebruik is beeldend, met mooie vergelijkingen en het gebruik van woorden die vandaag nog amper gebruikt worden. Dialogen zijn spankelend en de personages komen op een heel natuurlijke wijze tot leven; in het bijzonder Lampje wordt psychologisch goed uitgewerkt. Een heel indrukwekkend, veelbelovend debuut. Vanaf ca. 9 jaar. Hide text

Lampje woont samen met haar vader Augustus, de vuurtorenwachter, in het huis naast de toren. Het is Lampje die elke avond met een lucifer het licht van de toren aansteekt. Voor Augustus is het al lang niet meer mogelijk om de eenenzestig treden naar boven te beklimmen, dat lukt niet zo goed met één been. Bovendien zoekt hij sinds de dood van zijn vrouw troost in de drank. Lampje heet eigenlijk Emilia, maar haar vader wil die naam nooit meer uitspreken, vandaar dat hij haar Lampje noemt. Maar een licht ben je niet, zegt hij altijd. Dingen onthouden is moeilijk voor het meisje, ze vergeet vaak iets. Natuurlijk niet opzettelijk. Maar op een avond is dat met grote gevolgen. Er steekt een zware storm op, en net dan zijn alle lucifers op. Het meisje doet alles wat ze kan, maar het loopt mis. Een schip met kostbare lading vergaat. Lampje en haar vader worden zwaar gestraft: ze moeten zeven jaar werken om alles terug te betalen en mogen niet samenblijven. Lampje wordt naar het Zwarte Huis van de Admiraal gestuurd, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Maar de dochter van de vuurtorenwachter mag dan al eens iets vergeten, ze is best dapper en geeft niet op. Geduldig en vastberaden ontrafelt ze de mysteries van het huis.

Annet Schaap is vooral bekend als succesvol illustrator. ‘Lampje’ is haar schrijfdebuut, en wat voor één! Ik ben er geen klein beetje van onder de indruk, meer omvergeblazen, zo noem je dat. Dit is een kinderboek dat helemaal klopt en zorgt voor intens leesplezier. Dat komt vooral door de ingenieuze manier waarop Schaap dit magisch-realistisch verhaal brengt. Ze wisselt het vertelperspectief af, zodat je niet alleen volgt wat er in Lampje omgaat, maar je ook andere personages beter leert kennen. Zo krijgt ieder zijn of haar verhaal en dat zorgt voor verbazing en spanning, van de eerste tot de laatste letter. Schaap formuleert de laatste zin van een hoofdstuk zo dat je meteen meer wil weten. Het boek wegleggen is geen optie, je wil vooral verder lezen. Het is ook volop genieten van de talrijke mooie zinnen. Die zijn vaak om dromerig en/of stil van te worden: ze rolt zich om haar angst heen, liedjes die de nacht in waaieren, de maan is een dun streepje, de geur van rotte vis hangt als een dweil in de gang. 'Lampje' is een prachtig sprookje over de zee, en over een moedig meisje dat zoekt en vindt. Ik ben er zeker van dat dit debuut in de prijzen zal vallen, en dat zou meer dan terecht zijn! Stiekem hoop ik dat er een vervolg komt. Lampje is zo’n lief en levenslustig kind, een kleine heldin die klaarstaat om nog meer avonturen te beleven. En haar geestelijke moeder kan dat allemaal in een betoverende taal gieten, dat heeft ze met verve bewezen.

Hide text