Anselm Grün is een Duitse benedictijnermonnik, geestelijk leider van een retraitehuis voor priesters en kloosterlingen, die de laatste jaren zijn wetenschappelijker schrijvende evenknie Eugen Drewermann in populariteit naar de kroon steekt. Hij trekt volle zalen met zijn boodschap dat de mensen lijden aan gevoelens van machteloosheid en dat men die gevoelens kan omzetten in gevoelens van eigenwaarde en verantwoordelijkheid door terug te keren tot zijn eigen kern, zijn zelf, zijn ik. Daarbij moeten we lastige anderen uit ons innerlijk verbannen, meent Grün tegen de hele bijbel in. En dat alles met Gods hulp, want de flinterdunne psychoanalytische prietpraat van deze monnik is gedrenkt in een kneuterige roomsigheid. Het is een wonder dat zo'n machteloos boek, dat begin tot eind bol staat van de herhaling als een mantra-tekst, zoveel lezers trekt, gezien het aantal herdrukken. Wat voor de één tenenkrommend is, is voor de ander kennelijk zinnenstrelend. De bron waar Grün de machteloze lezers naar verwijst, is het nadruppelende kraantje van een negentiende-eeuwse gevoelsreligie. Hide text