Anders dan gebruikelijk staat de naam van de vertaler op de omslag van dit prentenboek in een groter lettertype dan de oorspronkelijke Duitse makers. Dieuwertje Blok — in Nederland bekend van radio en televisie — maakt haar debuut als vertaler van dit bijzondere prentenboek.
Mevrouw Mopper woont op nummer dertien in een grauw, vervallen huis. Op een dag komt er een nieuwe buurman: meneer Geluk. ‘Daar gaat mijn rust,’ is de conclusie van Mevrouw Mopper. Ze wil niets met hem te maken hebben.
De tegenstellingen tussen deze twee personages staan centraal. Meneer Geluk maakt het gezellig in zijn huis en zet zijn tuin vol met bloemen. Hij groet de zon, de maan en de sterren. ‘Als het regende groette hij de regen, als het sneeuwde de sneeuw en als het stormde groette hij de wind.’ Als meneer Geluk bij mevrouw Mopper aanklopt om kennis te maken, wordt de deur voor zijn neus dichtgeslagen. Meneer Geluk gaat onverstoorbaar verder met genieten van het leven. Langzaam komt het geluk ook richting Mevrouw Mopper als de zaadjes over haar tuinhek vliegen.
Het contrast tussen levensgenieter meneer Geluk en de ontevreden mevrouw Mopper is in iedere illustratie verwerkt. Het huis van meneer Geluk heeft vrolijke kleuren en zijn tuin bloeit uitbundig. Boven zijn huis schijnt de zon, boven die van mevrouw Mopper hangen donkere wolken.
Mooi aan dit prentenboek is dat de illustraties een eigen verhaal vertellen. Als er in de tekst nog geen toenadering tussen Geluk en Mopper is, gebeurt dat wel al in beeld. De dieren van de buren worden vrienden, de dode boom van mevrouw Mopper krijgt weer blaadjes, haar cactus gaat bloeien en klavertjes vier verschijnen in haar tuin.
De illustraties — aantrekkelijk en in een eigen stijl — krijgen daardoor de aandacht die ze verdienen. De teksten zijn soepel, hebben een prettig ritme en staan in goede verhouding tot de beelden.
Dit is een prentenboek met levenslessen, zoals het geluk dat voor het oprapen ligt, genieten van de kleine dingen van het leven, openstaan voor elkaar. De boodschap is niet op een dwingende manier geformuleerd.
Op de laatste bladzijde staan de twee huizen zij aan zij onder twee enorme zonnebloemen. Meneer Geluk komt bij Mevrouw Mopper staan. ‘Mevrouw Mopper lachte. “We wonen onder één dak,” zei ze. “Wat een geluk!”’
Het geluk heeft mevrouw Mopper kunnen bereiken. Maar mevrouw Mopper is niet weggejaagd of opeens veranderd in mevrouw Geluk. Moet je altijd gelukkig zijn? Of mag je best mopperen? Kun je tegelijkertijd gelukkig en ongelukkig zijn? Dit prachtige prentenboek nodigt uit om samen met kinderen die filosofische vragen te onderzoeken. [Carolien van Welij] Hide text

De buren meneer Geluk en mevrouw Mopper zijn tegenpolen. Hun huizen weerspiegelen symbolisch hun karakter: het huis van meneer Geluk is kleurig en zijn zonnige tuin is vol leven, terwijl het huis van mevrouw Mopper grijs en somber is en haar tuin doods en altijd in de schaduw. Mevrouw Mopper leeft teruggetrokken en wil niets met haar nieuwe buurman te maken hebben, maar desondanks wordt zij door zijn geluk 'besmet'. Op een grappige manier is verbeeld hoe meneer Geluk eerst haar omgeving en daarna mevrouw Mopper zelf transformeert. Aan het eind van het verhaal ziet ze tot haar verrassing dat uit de zaadjes die hij heeft gestrooid twee enorme zonnebloemen zijn gegroeid die zich buigen over hun beider huizen, zodat ze nu samen 'onder één dak' wonen! Oblong prentenboek met vrolijke paginavullende prenten, uit het Duits vertaald door Dieuwertje Blok. De moraal is duidelijk: het leven wordt mooier als je er positief tegenaan kijkt. Vanaf ca. 4 jaar.