Pobby en Dingan zijn op het eerste gezicht vrij normale kinderen. Ze eten graag lolly's en zijn de beste vriendjes van Kellyanne Williamson. Niets speciaal, was het niet dat Pobby en Dingan onzichtbaar zijn en, aanvankelijk, enkel in de fantasie van Kellyanne bestaan. Ashmol, de broer van Kellyanne vindt dit vervelend, vooral omdat volwassenen van Lightening Ridge, de opaalhoofdstad van Australië, het spel van Kellyanne schijnen mee te spelen. Als Kellyanne een lolly krijgt, krijgt ze er twee extra voor haar denkbeeldige vriendjes. Op een dag verdwijnen Pobby en Dingan en aanvankelijk vind Ashmol dat een goede zaak. Maar wanneer Kellyanne doodziek wordt van verdriet om haar vriendjes, zet Ashmol alles in het werk om ze terug te vinden.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de jonge Ashmol. Dit is een goede keuze van Rice, omdat hij zo zijn eenvoudige verhaal verder laat doorwerken dan op het eerste niveau. Het verhaal op zich komt van een erg subjectieve verteller. Wat hij vertelt, is al even subjectief als de denkbeeldige kinderen. Bovendien gaat het niet enkel om het bestaan van twee denkbeeldige vriendjes, maar om het bestaan van denkbeeldige dingen in het algemeen. Het verhaal speelt zich af in een mijndorp waar mannen koortsachtig op zoek zijn naar waardevolle opalen. De vader van Ashmol is overtuigd van het bestaan van die stenen, maar heeft er nog nooit een gevonden. Ook zijn denkbeeld overheerst zijn leven. De twee gegevens, de denkbeeldige kinderen en de opalen, zijn een spiegel voor elkaar. Het boek speelt met het thema van de verbeelding: iets bestaat als je erin gelooft. Dit verhaal doet, door het vertelperspectief, vrij kinderlijk aan. Toch probeert Rice de filosofische toer op te gaan. Hij haalt onderwerpen aan die bij mij godsdienstvraagstukken over het al dan niet bestaan van een God of almachtig wezen oproepen. Maar ook biedt het verhaal een perspectief voor het verwerken van het overlijden van een dierbaar persoon. Al bij al grote thema's die hier misschien toch nogal stiefmoederlijk behandeld worden. Uiteraard is het niet eenvoudig over dergelijke zaken nog iets nieuws of interessants te vertellen. Rice denkt de oplossing gevonden te hebben door het verhaal door het kind te laten vertellen, waardoor de zaak minder rechtstreeks benaderd wordt. Misschien is het net daardoor dat het boek niet echt doorbreekt. Het blijft vrij exemplarisch om de zaak heen draaien zonder iets nieuws op te leveren. Ik denk dat het vooral van de achtergrond en de ervaring van de lezer met deze thema's afhangt, of dit boek van betekenis kan zijn. [Ann Debaillie] Hide text

Ashmol woont in Lightning Ridge, een stadje in Australië dat bevolkt wordt door mijnwerkers die op zoek zijn naar opaal. Zijn zusje Kellyanne heeft twee vriendjes, Pobby en Dingan, die alleen in haar fantasie bestaan. Tot ergernis van Ashmol zijn er mensen die meegaan in de hersenspinsels van zijn zusje; zijn moeder dekt zelfs de tafel voor Pobby en Dingan. Op een dag zijn de twee verdwenen. Kellyanne, die vreest dat ze dood zijn, kwijnt weg van verdriet. Ashmol beseft dat er maar één manier is om te voorkomen dat zijn zusje sterft: hij moet Pobby en Dingan terugvinden. Dat kan alleen als hij echt in hun bestaan gaat geloven. Helder, goed geschreven debuut over de kracht van de verbeelding en de zoektocht naar iets wat niet zichtbaar is. De auteur trekt een parallel tussen de fantasie van het meisje en de droom die de mijnwerkers najagen, het vinden van opaal. Het verhaal wordt in ik-vorm verteld door Ashmol. Deel uit de reeks 'Colibri', met handzame, kleine uitgaven. Vanaf ca. 15 jaar.