‘Waarom draagt een ridder een harnas?’ Op deze vraag hoorde ik een kleuter een keer antwoorden: ‘Omdat hij anders geen ridder is.’ De held uit Held op sokken heeft daarom een dubbel probleem. Hij heeft geen harnas én geen baard. In de middeleeuwen hadden alle ridders baarden, 'Die hoorden ze te hebben, net als harnassen en zwaarden'.
Bette Westera en Thé Tjong-Khing vertellen het verhaal van een groep ridders. Echte ridders, met harnassen, baarden, zwaarden en paarden. Allemaal hebben ze een bijzonder vermogen waarmee ze zich populair maken bij de jonkvrouwen. De ridder met de bruine baard wint elk toernooi, de ridder met de blonde baard jaagt alle vreemde ridders weg en de ridder met de rode baard is goed in draken doden. Zonder baard tel je in ridderkringen gewoon niet mee. De enige baardloze ridder in dit verhaal is dan ook niet erg heldhaftig. Wanneer de anderen gaan vechten, blijft hij thuis op het kasteel en ontfermt zich over huishoudelijke taken. Deze held op geitenwollen sokken kan heel goed koken. Met een grote molen maakt hij het heerlijkste drakengehakt en draait daarvan lekkere balletjes. Een schone jonkvrouw die het kasteel bezoekt, is meer onder de indruk van het kooktalent van de baardloze ridder op sokken dan van de opschepperige verhalen van de andere ridders. Natuurlijk leidt dit tot een happy end voor de held op sokken. Zijn huwelijk met de schone jonkvrouw zorgt bovendien voor een historisch keerpunt: 'De baarden raakten uit. Ze waren zelfs een tijd verboden. Maar geitenwollen sokken bleven eeuwen in de mode'.
Held op sokken gebruikt het vertouwde procedé van de ironische omkering van rollen. Hedendaagse ridder- of prinsen-en-prinsessenverhalen hebben bijna altijd een knipoog. Stoere ridders blijken ’s ochtends voor de spiegel enorme ijdeltuiten te zijn en erg nobel zijn ze ook al niet. Daarnaast is er sprake van een antiheld die op het einde van het verhaal triomfeert. Dat het verhaal zo eindigt, zal weinig lezers nog verrassen. Het gaat er dus vooral om hoe het traject naar dat voorspelbare einde wordt afgelegd. En dat gebeurt vakkundig. De kleurige tekeningen van Thé Tjong-Khing bevatten veel actie en humor. Ridders tuimelen vechtend over elkaar heen en bij hun thuiskomst gooien ze hun harnassen op een grote hoop. Een draak wordt met een kluif aan een touw uit zijn hol gelokt en vervolgens met een net gevangen. De rijmende tekst van Bette Wetera leest vlot en bevat zoals we van haar gewend zijn enkele taalgrapjes. Bijvoorbeeld, wanneer elke ridder het succes van de drakenballetjes voor zichzelf wil opeisen (Ik heb de draak ontdekt, ik heb hem gevangen, ik heb hem hier naar toe gesleept) wil de jonkvrouw weten: 'Maar wie heeft er nu eigenlijk gehakt van hem gemaakt?'
Dit degelijk gemaakte, humoristische prentenboek lost de verwachtingen in. Dat is niet verkeerd, maar het is wachten op een ridderverhaal voor kleuters dat wat meer durft te doen dan dat.
[Coosje Van der Pol] Hide text

Roderik is volkomen baardloos en daardoor niet geschikt om samen met de andere ridders - allen mét baard natuurlijk - heldendaden te verrichten en avonturen te beleven. In plaats daarvan moet hij harnassen poetsen, schoonmaken en koken. Zo maakt hij heerlijke drakengehaktballen. Fraai uitgevoerd prentenboek op rijm, waarin tekst en illustraties samen een bijzonder eindresultaat opleveren. Het originele verhaal is verfrissend en met humor geschreven en de twee- tot vijfregelige tekst leest prettig voor, mede door het natuurlijke rijmritme. De treffende illustraties in kleur bezitten een levendige dynamiek en beslaan een groot deel van de pagina’s. Er zijn kleine aardigheidjes in de tekeningen verwerkt: op de schutbladen voorin hangen de geitenwollen sokken van Roderik aan een waslijn en achterin hangt een bonte verzameling. Niet alleen de beoogde doelgroep, maar ook oudere lezers en volwassenen zullen dit boek met een glimlach lezen. De auteur won driemaal een Vlag en Wimpel en eenmaal een Zilveren Griffel en de illustrator won onder meer driemaal het Gouden Penseel en kreeg de Max Velthuijsprijs voor zijn gehele oeuvre. Vanaf ca. 4 jaar. Hide text

Ridders met baarden zijn stoer. Zij doden draken, winnen tornooien en vechten veldslagen uit. Ridders zonder baarden… die tellen niet mee!  Zij zijn goed om het bloed van dode draken op te dweilen, om harnassen te poetsen en zwaarden bij te vijlen, om stallen uit te mesten,... om aardappels te schillen en om paarden te beslaan. Zulke ridders hadden geen mooi blinkend harnas, zelfs geen laarzen, enkel geitenwollen sokken om op te lopen. Maar de ridder zonder baard uit dit verhaal blijkt toch wel een heel bijzondere eigenschap te hebben.  Een eigenschap waarmee hij toch de hand van de jonkvrouw weet te veroveren en alle andere ridders, met baard, het nakijken geeft!
Een origineel, verfrissend verhaal vind je terug in dit prentenboek! Doe daar nog een schepje prachtige, grappige illustraties bovenop en het geslaagde rijm en je hebt een verhaal dat zeker verteld mag worden!