In verhalende vorm wordt informatie gegeven over dieren die wonen in de gebieden op en rond de Zuidpool en de Noordpool. De dieren waarover verteld wordt, zijn bekende dieren, zoals de keizerspinguïn, de sneeuwuil, de eland en de ijsbeer, maar ook onbekendere soorten zoals de muskusos, krill, de noordse stern en de veelvraat. Van elk dier worden de kenmerken beschreven, hoe de voorplanting in zijn werk gaat, maar ook wat voor voedsel hij eet en wie vijanden zijn. Daarnaast wordt bij elk dier een opmerkelijk weetje verteld in de vorm van ‘Er was eens…’. Mooie uitgave, met sfeervolle paginagrote illustraties in blauwe en grijze tinten, passend bij het verhaal. De verhalen zijn kort, maar toch wordt er veel informatie gegeven. Prettig leesbare schrijfstijl. Met inhoudsopgave. Aantrekkelijk omslag. In dezelfde opzet verscheen eerder 'Bibi's bijzondere beestenboek' (2006), ook met dierenportretten. Zilveren Griffel 2012. Vanaf ca. 9 t/m 12 jaar.

'Winterdieren' schetst een portret van 23 dieren die of aan de Noordpool, of aan de Zuidpool leven. Van de hele bekende als de ijsbeer, de keizerspinguïn of de walrus, tot dieren waarover je nooit leest als de arctische grondeekhoorn, de noordse stern, of de belgica antarctica. Stel je trouwens niks voor van deze laatste, het is niet meer dan een insect. Maar toch belangrijk, want het is met zijn grootte van nauwelijks een centimetertje, het grootste landdier van de Zuidpool. Het valt op dat Bibi Dumon Tak het telkens opneemt voor het kleinste, het zieligste, het minst geliefde dier. En zo het onooglijke krill bijvoorbeeld de status geeft van “ (… ) een dier dat de wereld in evenwicht houdt” (p. 70)
Zoals in al haar vorige non-fictieboeken slaagt de schrijfster erin je aandacht vast te houden van begin tot eind, en je het geheel te doen lezen als een roman, waarin je steeds verder wil lezen. Daar zorgt haar geweldige schrijfstijl voor, die je eigenlijk beter vertelstijl kan noemen: je hebt het gevoel naast haar op de zetel te zitten en haar te horen vertellen. Het is heerlijk naar haar te luisteren, hoe haar verhaal verder kabbelt, ze af en toe de dialoog aangaat, en voortdurend grappig uit de hoek komt. En op het einde vind je het jammer dat het voorbij is, maar je hebt wel ontzettend veel bijgeleerd over de misvatting van de zgn. collectieve zelfmoord van de lemmings of over de veertigduizend kilometer die een noordse stern ieder jaar aflegt. En je bent een hoop leuke weetjes rijker, zoals het verhaal van de zeeluipaard die een onderwaterfotograaf probeerde op te voeden.
De illustraties van Martijn van der Linden zijn schitterend. Uitgevoerd in tweekleurendruk, zwart en blauw, stralen ze koude af, en roepen ze een hele sfeer op. Naast de illustrator verdient ook vormgever Steef Liefting een vermelding voor de prachtige lay-out, keuze van lettertype, kleurgebruik.
Eén ding is me een volkomen raadsel: de titel 'Winterdieren' roept associaties op aan winterslaap, aan standvogels misschien, en ja aan alle dieren die in de koude leven. Maar als je vertrekt vanuit het interessante gegeven enkel pooldieren te selecteren, waarom laat je dat dan niet meteen blijken in je titel??
Hide text