Alex is een vreetvarkentje. Als er gegeten wordt, is hij het eerste klaar en mama is boos als hij de tuin insluipt om aardappels te snoepen. "Niet eten als we niet eten", zegt ze en ze stuurt hem naar de beek om zich te wassen. Wanneer hij onderweg frambozen wil plukken, wordt hij door een monster onderschept. Die opent zijn mond alvast om Alex te verslinden. Alex weet de aandacht van het monster wel even af te leiden, maar ten slotte gaat de bek van het beest weer open om dat ronde varkentje op te eten. Maar elk monster heeft een moeder, en moeders zijn allemaal een beetje hetzelfde: "Niet eten als we niet eten", zegt ze en ze stuurt haar monstertje naar bad.
Moeders, vreetmonstertjes, eten en gegeten worden, het wordt hier allemaal van twee kanten bekeken. Alex, die met slimmigheid de domme veelvraat om de tuin leidt, is een figuurtje dat aanspreekt, de gedetailleerde, kleurrijke prenten zijn echte zoekplaten, waarin Cneut Alex en het monster van entourage voorziet. Alex, verongelijkt op weg naar de beek, loopt in een stoet van soms vreemde badgasten, vrolijk uitgedost en uit op waterpret, terwijl hij zelf tobbend stilstaat bij al wat eetbaar is. In het bos houden de dieren zich schuil wanneer het monster passeert, hij domineert met zijn reusachtige schaduw en zijn zware tred de omgeving. Maar zijn superioriteit neemt gaandeweg af; wanneer Alex hem voor de tweede keer bot laat vangen, kijkt hij bepaald beteuterd en als hij zich, op zoek naar een maaltje konijn diep in de aarde ingraaft, komt een familie konijnen kijken wie zich daar zo vreemd gedraagt. Wanneer Carll Cneut illustreert, heb je altijd meer verhaal. Hij voegt aan dit ongecompliceerde, aansprekende verhaaltje voor jonge kleuters context en stemmingen toe, soms met kleur (de vlammende schaduw van moeder monster), soms met detail (het kleine grut dat zich angstig in het bos verstopt, het speelgoedautootje dat van het monster van meet af aan een monstertje maakt). [Jen de Groeve] Hide text

Stapelverhaal waarbij het vieze varkentje Alex zich moet wassen voor het eten en niet mag "eten als we niet eten”. Onderweg naar de beek ziet hij allerlei aantrekkelijke vruchten, maar hij wordt gepakt door een monster dat hem een lekker hapje vindt. Met listen weet Alex het monster af te leiden totdat de moeder van het monster hem beveelt zich te wassen voor het eten (ook hij mag niet "eten als we niet eten"); Alex komt met de schrik vrij. Grote kleurrijke prenten in gemengde techniek. De dieren zijn aangeklede karikaturen en tonen emoties en menselijk gedrag (eten aan tafel). Vervreemdende perspectieven en kleine verrassingen maken de platen tot een waar feest voor goede kijkers. Beknopte tekst die goed voor te lezen is aan kinderen vanaf ca. 5 jaar; ook voor volwassenen leuk om samen te bekijken. Groot oblong formaat. Op de omslag een varkentje dat wegrent voor een monster. De Vlaamse tekenaar is reeds vaak gelauwerd in binnen- en buitenland.

Het Waals-Vlaamse duo heeft weer een origineel prentenboek uit. Vooral de typerende tekenstijl van Carll Cneut valt hier op. Het verhaal is wat magertjes, in tegenstelling tot de vette hoofdpersonages, maar toch leuk. Een heel eenvoudig gegeven: het gulzige biggetje Alex wordt door moeder terecht gewezen omdat hij steeds zit te vreten. Niet eten als we niet eten, zegt zijn mama altijd. Dan wordt Alex zelf bijna het slachtoffer van een vraatzuchtig monster. Hij kan vele keren op een listige manier ontsnappen aan het lot om als 'lekker tussendoortje' te fungeren, maar na een tijd is zijn trucjesmand leeg. Het monster spert zijn bek open, maar wordt op het nippertje tegengehouden door zijn monsterlijke mama. Niet eten als we niet eten, dat heb ik je al zo vaak gezegd!, klinkt het ook hier. Het monster druipt af met -goed zichtbaar op de prenten- hangende pootjes en Alex haast zich naar huis, naar mama. Soms is het toch goed als mama's streng zijn, denkt hij. In de prenten wordt de spanning mooi opgebouwd, tot een horrorachtige prent toe wanner Alex in de jaszak van het monster de monstermaag hoort grommen. Niet braaf, niet tussen de lijntjes, niet traditioneel, maar de prenten spreken wèl tot de verbeelding van de kinderen. Er zijn nog tal van mooie en herkenbare details te ontdekken, tussen de vadsige en afschrikwekkende varkens en monsters door. Fijn gedaan!
Hide text