'My mother is a fish', zo luidt één van de hoofdstukken uit William Faulkners roman As I lay dying, waarin de leden van het gezin Bundren hun stervende moeder begeleiden naar haar laatste rustplaats in het diepe zuiden. Het lijkt erop dat Daniel Wallace een variant op dit verhaal heeft willen schrijven. In zijn verzameling van herinneringen, sterke verhalen en sterfscènes is de grote vis Edward Bloom, een man die in de verbeelding van zijn vertellende zoon William vaak mythische proporties aanneemt. Edward is een veeleisende avonturier die al heel vroeg zijn zuidelijke geboortestadje verlaat op zoek naar de vervulling van zijn mateloze ambitie. Hij wordt een succesvol zakenman die de hele wereld afreist en nauwelijks tijd maakt voor zijn vrouw en enige zoon William. Wanneer hij op middelbare leeftijd wordt getroffen door een ongeneeslijke ziekte, probeert zijn zoon door middel van verhalen te achterhalen wat zijn vader voor hem heeft betekend. Het wordt gauw duidelijk dat de "ambulante vader" door zijn veelvuldige afwezigheden een grote onbekende is voor zijn zoon. Het boek is een aaneenschakeling van fascinerende, magisch-realistische, enigszins chronologisch geordende verhalen met hoogtepunten uit het fantastische leven van Edward Bloom. Edward was zelf een onverbeterlijke verhalenspinner en moppentapper en het is niet duidelijk of William zijn vaders repertoire navertelt of dat hij zelf met zijn immense verbeelding als een mannelijke Sheherazade zijn onwetendheid tracht te verhullen. "Als je je iemands verhalen herinnert, wordt diegene onsterfelijk", zegt Edward Bloom op zijn sterfbed aan zijn zoon. Eén ding is zeker: sommige verhalen uit dit boek zijn van een sprookjesachtige schoonheid en zijn geschreven in een zeer beheerste stijl. Deze ongelofelijke vertellingen worden vier maal onderbroken door telkens een andere versie van de laatste uren van Edward Bloom. Deze stukken laten zien dat de zoon, zelfs in dramatische omstandigheden, een even grote fabulator is als zijn vader. De dood wordt bezworen met verhalen waarin de zoon op prangende wijze een vorm van waarachtig contact probeert te krijgen met zijn stervende vader. Dit lijkt te lukken in een ontroerende passage waarin de vader vraagt wat hij zijn zoon heeft bijgebracht. De zoon kan daar niets op antwoorden, maar begint spontaan een bekend verhaal van zijn vader na te vertellen. Ook het laatste verhaal waarin de zoon zijn stervende en van gedaante wisselende vader vrijlaat in de rivier van de dood is onvergetelijk.

Met dit staaltje van literaire kleinkunst voegt de debuterende Wallace een pareltje toe aan de al heel uitgebreide literatuur over vaders en zonen in de Amerikaanse literatuur. Het is een ode aan de fictie en zo ook een eerbetoon aan een vaderfiguur die als een grote, weerbarstige vis door de troostende woorden van zijn zoon zwemt. [Geert Malfliet] Hide text

Debuutroman uit 1998 van de Amerikaan Daniel Wallace (1959). Het boek verscheen eerder, in 2001, in het Nederlands. William Blooms vader Edward ligt op sterven. Edward is een bijzondere man, een man die altijd verhalen als waargebeurd vertelde. Een man die altijd wonderbaarlijke en bizarre verhalen vertelde en grappen maakte. Toen William opgroeide, was zijn vader er nooit en eigenlijk kent hij zijn vader niet goed. In hoofdstukken met titels als 'Waarin hij met de dieren spreekt' en 'Hoe hij de reus temde' probeert William aan de hand van zijn vaders verhalen een nieuw beeld van hem te vormen. Ze worden afgewisseld met gesprekken van William met zijn stervende vader. Het einde van het boek is volkomen verrassend en als het niet zo absurd was, zou je zeggen: het einde is eigenlijk logisch. Ontroerend, boeiend verteld en mooi taalgebruik. Met veel oude of flauwe grappen, maar in wezen gaat het niet om die moppen zelf. Het gaat over de moppentapper. Werd in 2003 een film geregisseerd door Tim Burton. Klein formaat, kleine druk. Hide text