Hamayun (16, ik-persoon) is nog erg jong als hij met zijn ouders en de rest van de familie verhuist naar Kabul. Als de situatie in Afghanistan met de Taliban verder verergert, vlucht eerst de oudste broer van Hamayun. Na enige tijd slaat het hele gezin op de vlucht. Na een lange reis, geleid door de bottendragers waarvan ze als gezin helemaal afhankelijk worden, komen ze terecht in Nederland. Asielaanvragen, verblijfsvergunningen en afwijzingen volgen elkaar op. Het wachten is op het definitieve oordeel. Eerste, zelfstandig te lezen deel in de serie 'Slash'*: verhalen die zijn gebaseerd op het waargebeurde levensverhaal van een jongere. Dit boek is verdeeld in zes delen. Ieder deel, verder verdeeld in korte 'hoofdstukken', begint met een ervaring van Hamayun in het heden. Daarna gaat het verder terug in het verleden en ieder kort hoofdstuk is een stukje geschiedenis van Hamayun en zijn familie. De onzekerheid, de pijn en de angst van een opgroeiende tiener spatten van iedere bladzijde af en dwingen tot verder lezen. Na het lezen van het levensverhaal van deze bijzondere jongere heeft 'de vluchteling/asielzoeker' een gezicht gekregen. Een gezicht dat je niet meer vergeet en waarmee iedere jongere (en oudere) uit Nederland kennis zou moeten maken. Vanaf ca. 15 jaar. Hide text

Dit boek is het verhaal van een asielzoeker uit Afghanistan. Anoush Elman schreef het samen met Edward van de Vendel. De hoofdpersoon Hamayun zit in een Nederlands lyceum. Door de lerares Nederlands wordt hij aangemoedigd om een toneelstuk te schrijven over zijn voorgeschiedenis. In het vervolg lees je eerst hoe het was om kind te zijn in het Afghanistan van de Taliban. Vader wordt net als alle intellectuelen als verdacht beschouwd door de Taliban. Vroeger was hij leraar maar die job mag hij niet meer uitoefenen. Ze verhuizen van een kleine stad naar Kaboel om aan de controle van de Taliban te ontsnappen. Maar die zijn overal. Vader en oom worden meermaals opgepakt. Bijna alles is verboden: voetballen, televisie kijken, naar de film gaan ... Omdat de druk te groot wordt, vertrekt de oudste broer eerst naar het buitenland, dan volgt een oom en uiteindelijk ook vader, moeder en drie kinderen. Het jongste kind, een baby, moeten ze achterlaten bij een grootmoeder. Vanaf het ogenblik dat ze de grens oversteken, zijn ze overgeleverd aan mensensmokkelaars. Te voet, met vrachtwagens, soms met de trein reizen ze wekenlang. Ze krijgen een minimum aan informatie. Uiteindelijk komen ze in Nederland aan waar de broer en de oom ook al zijn. Maar de asielprocedure loopt allesbehalve vlot. Aan het eind van het verhaal is het nog helemaal niet zeker of ze wel mogen blijven. Dat is ook een van de redenen waarom de leerkracht Hamayun aanzet om het verhaal te schrijven. Om hun herhaalde afwijzing ongedaan te maken. Achtergrond over de Taliban en de politieke situatie van Afghanistan zou nuttig geweest zijn, zeker omdat Nederland en België ook meer en meer betrokken raken in het conflict. Er wordt wel stevig van leer getrokken tegen de verrechtsing van het klimaat in Nederland. De beschrijving van de vluchtroute en van de asielprodure is lang uitgesponnen maar in realiteit duurt het ook heel lang. Het toneelstuk van Hamayun heet 'Strippenkaart' wat ik een veel geschiktere titel vind dan 'Gelukzoeker'. Het boek is bijzonder geschikt om te lezen in tweede en derde jaren secundair onderwijs. Het ontkracht het cliché dat asielzoekers profiteurs zouden zijn.
Hide text