Een jonge vos rent door de duinen achter twee vlinders aan. Bij een val van een bunker maakt hij een harde smak. Terwijl hij daar ligt, droomt hij over de eerste keer buiten het hol, over een bal en spelen met zijn broer en zussen, en ook over de lessen van zijn vader en het gevaar van een glazen pot. Komt het nog goed met Vosje? Edward van de Vendel overtuigt daar waar hij in de huid kruipt van de jonge vos (zoals Kathi Appelt in ‘Misschien een vos’). Hij maakt het vosje heel invoelbaar door alle zintuigelijke ervaringen: een vossenbroerpootje in zijn oor, maanlicht dat in zijn ogen prikt en haren die overeind waaien. Als verteller levert hij commentaar op wat er gebeurt (‘de droom is mooi’) en begeleidt de lezer (‘de droom gaat verder’), al had dat aan het eind iets minder gemogen. Daar hadden de prenten van Marije Tolman met gemak alleen het verhaal kunnen vertellen, zoals ze dat op sommige andere momenten ook al doen. De gemende techniek (combinatie van fotografie, risoprint en pentekening) levert een prachtig sfeervol resultaat op: prenten als een oude film voor de werkelijkheid en zandkleurige tekeningen voor de droom. De fluorescerende vos steelt daarbij direct het hart van de lezer. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar. Hide text

Wanneer Vosje in de duinen achter twee vlinders aanholt, vliegt hij van een bunker af en komt met een klap op de grond terecht. Terwijl hij daar ligt, droomt hij over zijn prille kindertijd, hoe hij drinkt bij zijn moeder, rollebolt met zijn broer en zusjes, de buitenwereld ontdekt met al zijn geuren en smaken, maar ook gevaren. Hij droomt zelfs over de smak in de duinen die hij net gemaakt heeft. Een jongen tilt Vosje op en brengt hem naar zijn familie.

Dit poëtische verhaal wordt gedragen door de illustraties. Op de eerste vijf dubbele bladzijden zijn geen woorden nodig om Vosje te introduceren als een jong dartel wezen dat achter de meeuwen aanzit en het gedrag van een aalscholver imiteert. En hetzelfde geldt verderop voor de introductie van het jongetje dat achter de dieren aan fietst en met hen speelt. Tegen de achtergrond van monochroom blauwachtige foto’s van duinlandschappen, plaatst Marije Tolman natuurgetrouwe dieren en een fluo oranje Vosje, dat prachtig contrasteert tegen de achtergrond. Wanneer Vosje droomt, verdwijnt de achtergrond volledig of maakt hij plaats voor pentekeningen op kraftpapier. In beide gevallen geeft ze behalve de natuur ook de emoties schitterend weer: de geborgenheid van het nest, de uitgelatenheid waarmee Vosje achter alles wat beweegt rent, de droefheid van de dieren die in een eindeloze rouwstoet achter de jongen met Vosje aanlopen. Deze lof over de illustraties betekent niet dat de tekst te versmaden is, integendeel. Met de heerlijke eerste zin “Vosje holt achter twee vlinders aan, want ze zijn paars.” is de toon gezet. Het pasgeboren Vosje “ (...) denkt alleen maar aan mama en melk en aan melk en mama en mmmmm.” En het opgroeiende Vosje leert de wereld indelen in “ (...) kleine dieren (eten)!” en “ (...) grote dieren (niet-eten)!”. Zijn vader waarschuwt hem dat nieuwsgierig 'doodsgierig' is. De woorden die gebruikt worden zijn zeker niet moeilijk, maar de verhaalstructuur is niet evident. Voor jonge kinderen is er ongetwijfeld begeleiding nodig om te volgen tussen heden en verleden, of tussen de gebeurtenissen en de bijna-doodervaring van Vosje.

Hide text