Rosario is een vrouw van vooraan in de dertig, die haar leven niet echt in de hand heeft en de grootste moeite heeft om met zichzelf in het reine te komen. Lucide overwegingen gaan hand in hand met besluiteloosheid en verregaande inschikkelijkheid. Zo zit ze enerzijds geprangd tussen wat ze is en wat ze had kunnen zijn, en weet ze zich 'verstrikt geraakt in iets wat ze niet wilde'. Anderzijds gaat ze gedwee een heel eind op weg met haar kompaan Milagros, een rudimentaire vrouwskerel die onontkoombaar om haar heen blijft hangen sinds ze elkaar leerden kennen op de lagere school. Rosario voelt zich door haar gesteund, maar wordt tegelijkertijd in een richting geduwd die niet de hare is. Daardoor blijft de relatie met Milagros er een van aantrekken en afstoten, waarbij Rosario de nodige sterkte mist om haar eigen project door te zetten -- voor zover ze er een heeft: want centraal bij haar staat, behalve het eenzaamheidsgevoel, de fundamentele twijfel aan zichzelf en de onmacht die daaruit voortvloeit. Milagros daarentegen is een robuuste en impulsieve flapuit met een binnenkant die op slot zit. Het verhaal illustreert hoe hun relatie langs de weg van de kleine dingen des levens op bijna organische wijze naar een dramatische climax voert. De twee vrouwen hebben een bescheiden baantje bij de reinigingsdienst van de stad, dat hen weinig verheffends te bieden heeft. Ze worstelen zich zonder veel ambitie door de dagelijkse banaliteit, hooguit pogend het leven van de andere naar eigen inzicht bij te sturen. Tot ze op een bepaald ogenblik in een schoenendoos tussen het vuilnis de macabere vondst doen van een (nog levende) baby. Dat brengt vooral Milagros totaal uit evenwicht, het slot op de binnenkant gaat eraf, het gebeuren wordt de aanzet tot een aangrijpende ontknoping.

Als iéts deze roman boven het gewone uittilt, dan wel dat beide dramatis personae in hun povere menszijn een ongemeen scherpe portrettering toebedeeld kregen. Dat verloopt in hoofdzaak via de armtierige maar tegelijk lucide zelfreflectie van de vertellerfiguur Rosario, waarin die ongegeneerd haar geestelijke armoede tentoonspreidt, en haar pertinente kijk op de complexe Milagros, die daardoor vorm en kleur krijgt. Dat, gepaard aan een verhaalstijl die buitengewoon natuurlijk overkomt en doorspekt is met dialogen van hetzelfde allooi, maken van dit relatief eenvoudig verhaal een schrijnend getuigenis over menselijke ontoereikendheid en de hunker naar beter.

[Hugo Van Hoecke] Hide text

Rosario is straatveegster in Madrid, maar ze heeft een relatief hoge opleiding en voelt zich niet op haar plaats. Ze verkeert onder de drukkende invloed van de dikke, zonderlinge Milagros, die ze al kent van de langere school. Milagros leeft zorgeloos van dag tot dag, en slaagt erin daarmee steeds weg te komen. Rosario ergert zich aan haar, maar kan niet de vinger leggen op de oorzaak. Een dramatisch voorval brengt licht in de relatie van deze twee 'tot elkaar veroordeelde' vrouwen, en ook in de relatie van Rosario met collega Morsa - maar het meest in haar relatie tot zichzelf. Na het indrukwekkende debuut van de Spaanse schrijfster (1962), 'Een onverwachte wending', is dit boek wel even doorbijten. Door de innerlijke monoloog, de naar binnen gerichtheid, is het veel moeilijker te lezen; het onderwerp zal minder lezers aanspreken. Maar het boek is met onmiskenbaar talent geschreven: genomineerd voor de Premio de Novela 2005 (de Spaanse prijs voor de beste roman). Volle bladspiegel.