Het kleine dasje Max is altijd vrolijk als de zon schijnt. Maar na een hele dag zonneschijn wordt de zon moe en Max ook. Wanneer Max zijn pyjama heeft aangedaan staan er duizenden sterren aan de hemel, die samen met hem wachten op de maan. Wanneer de maan er is, vertelt ze Max dat hij zijn nachtlampje uit kan doen. Max gaat heerlijk slapen bij het licht van de maan. Maar van al dat schijnen wordt de maan natuurlijk moe. En als Max wakker wordt is de zon er weer. Lief, aandoenlijk verhaaltje waarin peuters zich prima kunnen herkennen. De vrolijke kleurenillustraties zijn bekend van de vorige drie deeltjes uit deze serie. Ze vullen de tekst goed aan en beslaan een dubbele pagina. De toegankelijke tekst in een quasi-schrijfletter laat zich goed voorlezen en beslaat ca. 10% van het verhaal. Het dikke, glanzend papier is heel geschikt voor de doelgroep om zelf door het boek te bladeren. Op de omslag ligt Max met zijn knuffel in bed terwijl hij naar de maan kijkt. Geschikt om voor te lezen aan kinderen vanaf ca. 2 jaar. Hide text

Guido van Genechten heeft de peuterwereld al heel wat toffe uitgaven bezorgd, denken we maar aan 'Het grote billenboek' en 'Kleine kangoeroe', vorig jaar in Nederland nog uitgeroepen tot beste prentenboek van het jaar. Je kan voor of tegen Van Genechten zijn: zijn stijl wordt niet door iedereen gewaardeerd. Sommigen vinden zijn vaak schijnbaar onafgewerkte tekeningen niet om aan te zien, anderen vallen dan weer juist voor dat lekker naïeve. Eén ding staat vast: hij weet als geen ander de thema’s uit het peuterleven weer te geven. Dat maakt zijn prentenboeken vaak zo aantrekkelijk. De Max-reeks valt volgens mij te klasseren onder de minder geslaagde exploten van ’s mans teken- en schrijftalent. Eerst en vooral kan je je al afvragen wat Max juist is: een beer, een hond? In ieder geval wordt Max zoals ieder levend wezen geconfronteerd met het telkens weerkerende verschijnsel van dag en nacht. Uiteraard is Max een flinke jongen die braaf en welgezind naar bed gaat, in de blijde wetenschap dat de maan over hem zal waken. Nogal moeilijk om aan je peuter dan duidelijk te maken dat het hemellichaam in kwestie niet elke nacht te zien is. Ook het feit dat er elke ochtend een stralend zonnetje te zien zou zijn, lijkt me nogal optimistisch. Het moet voor peuters misschien allemaal wel duidelijk en simpel voorgesteld worden, maar je moet hen ook geen zaken voorschotelen die niet kloppen. Pluspuntje: het knuffeldiertje van Max, dat zich ’s morgens ook vrolijk uitrekt na een welverdiende nachtrust. Maar dat zal wel zijn omdat ik een zwak voor olifantjes heb … Is dit een slecht prentenboek? Niet echt, maar het is jammer dat het zo ongelooflijk ongeïnspireerd en weinig origineel is. Gemiste kans. Van deze auteur/illustrator verwacht ik meer.
Hide text