Gust Gils (1924) is als vertegenwoordiger van het in Nederland spaarzaam beoefende genre van de groteske een waardig opvolger van Van Ostaijen en Burssens, zij het dat hij zijn spelletjes speelt met de moderne werkelijkheid. Een verhaal mag dan beginnen met een omkering van vertrouwde verhoudingen of het letterlijk nemen van een gezegde of gedachte, het verhaal zelf voltrekt zich dan volgens een ijzeren logica. Zo zien we Descartes die in een lakse innerlijke dialoog bij gebrek aan beter genoegen neemt met de spreuk die nog altijd in agenda's prijkt. Mooie kaarsrechte kromme-redeneringen zijn die van 'De lachende moordenaar, 'De laagtijvierders' en 'De klaagmuur'. De titel van de bundel illustreert het ongerijmde: de aan de binnenscheepvaart ontleende uitdrukking is de titel van een manuscript over veertienpotige spinnen. Soms zijn het geestige verhalen, soms een beetje melig - dat is het risico van het genre - maar altijd met plezier bedacht en geschreven. Ondertussen is Gils serieuzer dan de toon van zijn absurde verhalen op het eerste gezicht doet vermoeden. Hide text