Vijfentwintig jaar is hij nu, Kleine IJsbeer. En nog steeds alive and kicking. Of niet? Is het weerkerend stramien van de kleine held die noodlijdende dieren helpt (en omgekeerd) en waarbij de verteller op een educatieve manier informeert over de opwarming van de aarde na een kwarteeuw nog steeds relevant voor hedendaagse lezers?
Dit tiende boek vertoont opvallende gelijkenissen met het eerste uit de reeks: paginavullende, pastelkleurige ijslandschappen, zachte dégradés en levensechte pentekeningen wisselen af met pagina’s tekst waarin een kleine pentekening is opgenomen. Ook het interieur van de onderzeeboot is erg gedetailleerd en sfeervol uitgewerkt. Een naaktkalender, een detail op de zijkant van de wastafel, herinnert eraan dat dit een recent boek is. 
Hans de Beer hanteerde ook in dit boek een passieve schrijfstijl, wat de tekst een beetje loom en erg beschrijvend maakt. Het tweeledige thema bleef ongewijzigd: de nefaste gevolgen van de menselijke activiteiten op de Noordpool en het in naastenliefde gedrenkte gedrag van de antropomorfe dieren. De lezer wordt voorgelicht over de gevolgen van de klimaatsverandering: het terugtrekken van de sneeuwgrens en het bijgevolg noordwaards trekken van de dieren. Dat dit thema steeds relevanter wordt, hoeft geen betoog. Met het altruïstische gedrag van de dieren houdt de auteur de lezer een ideaalbeeld van de menselijke verhoudingen voor en biedt een motief om ‘beter zijn best’ te doen. Hij onderricht ook over wat maatschappelijk wenselijk gedrag inhoudt: ‘Dag mevrouw, dag meneer, zeggen de kleine ijsbeertjes beleefd.’ Tekst en beeld zijn in de reeks steeds volkomen symmetrisch gebleven. Realistische snapshots tonen een onbekende wereld (het interieur van de onderzeeboot bijvoorbeeld) en vormen daarmee een derde educatief element. De uitgewerkte details en het doeltreffend gebruik van perspectief maken die onbekende wereld instapklaar.
Ook in dit boek zijn de fictieve belevenissen van Kleine Ijsbeer, in een realistische setting geplaatst en doorweekt van (be)lerende elementen, op een schoteltje gepresenteerd. Kleine Ijsbeer en de grote onderzeeboot is in de eerste plaats een sfeerboek. Het laat je even wegdromen. Het verlangen om te ontsnappen aan de werkelijkheid is ongetwijfeld hedendaags. [Gerda Tersago] Hide text

Tiende prentenboek over de aandoenlijk neergezette kleine ijsbeer Lars, over wie het eerste deel al in 1987 verscheen. Net als in de eerdere prentenboeken schiet hij hier een dier in nood te hulp, ditmaal twee kleine ijsbeertjes die op een ijsschots zijn afgedreven en zijn opgepikt door een onderzeeboot. En ook hier is weer een milieuaspect in het verhaal verweven: door de opwarming van de Noordpool brokkelt het ijs af en ligt er op veel plaatsen geen sneeuw meer. Meer van hetzelfde dus: oppervlakkig verhaal met veel tekst, dat het moet hebben van de vertederende, fraai uitgewerkte, paginagrote illustraties in zachte poolkleuren. Op het pastelkleurige omslag is Lars te zien met teckel Norbert, de scheepshond van de onderzeeër. De 'Kleine IJsbeer'-boeken zijn er in diverse uitvoeringen voor kleuters en peuters. Vanwege het jubileum van Lars organiseert de uitgever i.s.m. de boekhandel een kleurwedstrijd. Vanaf ca. 4 jaar.

Hans de Beer schrijft en tekent met ‘Kleine Ijsbeer en de grote onderzeeboot’ zijn tiende boek. Tegelijkertijd mag hij zijn 25-jarig jubileum vieren.
In ‘Kleine Ijsbeer en de grote onderzeeboot’ ontdekt Lars, de kleine ijsbeer, verse sporen in de sneeuw. Zijn ijsberenspeurneus kriebelt en hij volgt de sporen naar beneden, richting de grote baai waar hij een enorm zwart ding in het water ziet drijven. Dan ontmoet hij Norbert, de teckel van de onderzeeboot. Norbert smokkelt Lars de grote onderzeeboot binnen. En dan begint het avontuur.
Dit prentenboek biedt de lezer naast een grappig verhaal ook weetjes over de Noordpool. De wondermooie tekeningen zitten vol datails en werden warm ingekleurd, ook al speelt het verhaal zich af in de sneeuw en op één van de koudste plekken van de aardbol.
Ik was acht toen ‘Een ijsbeer in de tropen’ verscheen. Een beetje te oud voor een prentenboek maar stiekem wel grote fan. 25 jaar en tien Kleine-Ijsbeerboeken later ben ik nog steeds fan, maar nu niet meer stiekem.
Hide text