In het kortverhaal ‘Stilte’, een van de elf vroege verhalen uit 1993 die in Kangoeroecorrespondentie gebundeld werden, wordt verteld hoezeer een vals gerucht, waarbij een jonge student verantwoordelijk wordt gehouden voor de zelfgekozen dood van een medescholier, hemzelf ook bijna tot zelfmoord zal drijven. Een geschiedenis die er inhakt, net zoals ‘A Slow Boat to China’, waarin drie ontmoetingen evenveel confrontaties schetsen met de realiteit van het dagelijkse leven in Japan waar men nog altijd neerkijkt op alles wat niet-Japans is. Vooroordelen tegenover Chinezen bijvoorbeeld. Zo komt de hoofdpersoon als jonge knaap toevallig in contact met een onderwijzer op een lagere school die hem respect voor de medemens, waar die ook vandaan komt, bijbrengt. Respect, maar ook tedere gevoelens die hij enige jaren later zal koesteren voor een jonge vrouwelijke studente, die door een stom toeval, net op het ogenblik dat een diepere relatie kan ontstaan, voorgoed uit zijn gezichtsveld zal verdwijnen. En ten slotte de onverwacht tegen het lijf gelopen schoolkameraad, die de dan jonggehuwde hoofdpersoon confronteert met de amper zichtbare apartheid in de Japanse samenleving. Alle drie zijn het Chinezen die zijn kijk op de mens en de wereld volledig zullen wijzigen.
Haruki Murakami schrijft dat alles, zonder enige nadruk, in een ongekunstelde taal (met nogal wat herhalingen en slordigheden, het moet gezegd), als waren het terloopse mededelingen die de moeite van een doorgedreven literaire constructie of een verfijndere wijze van expressie niet waard zijn. Maar zijn onmiskenbare verteltalent doet hem probleemloos wegkomen met verhalen over plichtsgetrouwe studenten die wat bijverdienen als gazonmaaier of met de begeleiding van een cursus brievenschrijven, over teleurgestelde huisvrouwen die aan hardnekkige slapeloosheid lijden of indien nodig, helemaal naar Duitsland reizen om voor hun echtgenoot een ‘lederhose’ te kopen. Net zoals hij het in zijn latere succesvolle romans nog systematischer zal doen, worden in de meeste verhalen de grenzen van de werkelijkheid makkelijk en als vanzelfsprekend overschreden. In deze, voor een goed deel autobiografisch geïnspireerde bundel, geldt dat met name voor ‘Het groene monster’ en ‘Hoe ik op een zonnige ochtend in april mijn 100 procent perfecte meisje tegenkwam’ (het laatste zal trouwens als basis dienen voor zijn trilogie ‘1q84’). [Jan Baes] Hide text

Elf korte verhalen van de Japanse succesauteur (1949). Net als in zijn langere romans spannen doodgewone voorvallen, mysterie, melancholische mijmeringen en onalledaagse elementen samen om de lezer een droomachtige alternatieve werkelijkheid aan te bieden. Gecombineerd met Murakami’s uiterst persoonlijke stem en helder taalgebruik is de immersie compleet. De verhalen zijn net zo ongrijpbaar als het leven zelf. Daarbij komt dat Murakami’s werk het niet moet hebben van effectbejag. De schrijver weet immers voortdurend te emotioneren, of het nu gaat over de onwaarschijnlijke aankoop van een Lederhose of over een ontmoeting met het perfecte meisje. Niet voor niets spraken zijn korte verhalen – ondanks hun eigenzinnige thematiek – in zowat alle landen al een bijzonder groot publiek aan. Voor degenen die niet aan een groter werk van hem durven te beginnen of hem niet kennen, vormt ‘Kangoeroecorrespondentie’ een perfecte inleiding; voor alle trouwe fans is het een bijzonder fraaie verzameling parels. Normale druk. Hide text