In de jaren vlak na de Tweede Wereldoorlog kwamen tienduizenden Polen in België terecht: soldaten die Vlaamse steden hadden bevrijd, studenten die een beurs kregen, en vooral 'displaced persons' die in kampen in Duitsland geronseld werden voor de steenkoolmijnen. Deze nieuwkomers vormden nieuwe groepen Poolse migranten in België, na de mijnwerkers en de joden die al in het interbellum waren gearriveerd. Al deze Polen werden na de oorlog gemobiliseerd door twee politieke kampen. De communisten wilden hen overtuigen om naar hun vaderland terug te keren en er te helpen bij de opbouw van het arbeidersparadijs en de polonisering van de gebieden die op Duitsland veroverd waren. Zij werden daarin tegengewerkt door katholieke militanten en aanhangers van de Poolse regering die in Londen in ballingschap bleef. Dit boek onderzoekt deze woelige jaren van Poolse aanwezigheid in België: de migratiebewegingen, de mobilisatietechnieken en de manier hoe politieke en sociale breuklijnen tussen overtuigingen, generaties en klassen interageerden binnen een etnisch homogene migrantengroep. Omdat de auteur ook ruime aandacht besteedt aan het interbellum en de oorlogsjaren, is het een standaardwerk over de geschiedenis van de Poolse migratie naar België in de eerste helft van de twintigste eeuw.