De mannen die we oogstten : een memoir

De mannen die we oogstten : een memoir
Other formats:
Reviews
Waarom is Joshua dood?
In haar memoir De mannen die we oogstten onderzoekt Jesmyn Ward hoe het komt dat zwarte mannen in Amerika, zoals haar broer Joshua, zo'n makkelijk doelwit voor de dood zijn.
Jesmyn Ward (1977) beschrijft de levens van vijf mannen uit haar familie en vriendenkring in Mississippi die vroegtijdig zijn overleden door omstandigheden die op het eerste gezicht een kwestie van willekeur lijken. Neem Roger, hij was vijftien toen hij school verliet - 'het is niet ongebruikelijk dat zwarte jongens zonder diploma de school verlaten.' Hij ging werken bij een carrosseriebedrijf in Californië, vond hij fantastisch. Hij keerde in zomer terug naar Mississippi, raakte verslaafd aan coke en vervolgens crack, nam een overdosis en werd dood in zijn huis aangetroffen.
Ward groeide op in een arme zwarte buurt in DeLisle, Mississippi, waar de families omvangrijk zijn, de huizen klein en zelfgebouwd. Vaders blijven niet lang bij hun gezinnen hangen. Het beeld dat Ward van haar jeugd en familie schetst is er een van endemische armoede, gebrek aan scholing, drank- en drugsgebruik, criminaliteit en uitzichtloosheid. Ze onderzoekt hoe het kan 'dat het verleden van raci…Read more
Waarom?
In haar memoires onderzoekt Jesmyn Ward de cyclus van racisme, armoede en dood in haar thuisstadje in Mississippi.
'We zagen de bliksem en dat waren de geweren; toen hoorden we de donder en dat waren de kanonnen; toen hoorden we de regen die neerdaalde en dat was het bloed dat neerdaalde; en toen we de gewassen gingen binnenhalen waren het dode mannen die we oogstten.' Het zijn de woorden van Harriet Tubman, een ontsnapte slavin die getuige was van het gevecht om Fort Wagner (1863) in de Amerikaanse Burgeroorlog. Daarin sneuvelde de helft van een bataljon bevrijde slaven, die samen met de Noordelijke soldaten het racistische, slavenhoudende Zuiden bevochten.
Eind twintigste eeuw is dat Zuiden weer braaf aangehecht bij het Noorden, zijn er geen slaven en geen segregatie. De Ku Klux Klan is geen lynchmob meer maar een zootje ongeregeld zonder invloed. Zwarte jongens en meisjes hangen rond in het park, luisteren naar Tupac Shakur, vlechten hun haar in dreads en dromen van LA of New York. In theorie zijn wit en zwart gelijk.
Boeken en drank
In de praktijk echoot de tijd van Har…Read more
Al die jonge mannen
Jesmyn Ward brengt een ode aan vijf dierbaren die op jonge leeftijd zijn gestorven. Het leest als een wanhoopskreet van een zwarte gemeenschap in het zuiden van de VS.
Schrijf over mijn leven, kreeg de Amerikaanse auteur Jesmyn Ward (1977) vaak te horen in haar geboorteplaats DeLisle, een stadje in Mississippi met een grote Afro-Amerikaanse arbeidersgemeenschap; een trotse gemeenschap, getekend door een verleden van racisme en economische ongelijkheid. 'De meeste mannen in mijn leven vonden dat hun levensverhaal, of ze nou drugdealer waren of op het rechte pad bleven, het waard was om te worden geboekstaafd.'
Ward lachte de opmerkingen weg, schreef romans over fictieve personages die leefden in soortgelijke plaatsjes - met Salvage the Bones, over de orkaan Katrina, won ze in 2011 een National Book Award. Tot ze zich realiseerde dat ze zoveel van haar personages hield dat ze de waarheid uit de weg ging: als een 'welwillende god' behoedde ze hen voor de dood, voor drugsverslaving, voor de onnodig strenge celstraffen waaraan de mannen in haar omgeving ten prooi vielen.
De enige manier om onder ogen te zien 'wat er in het Zuiden met de …Read more
JESMYN WARD De mannen die we oogstten
BOEKENBAL
Dit is het moei lijkste wat Jesmyn Ward ooit heeft ge daan, schrijft ze: vertellen over de periode waarin ze vijf dierbare mannen heeft verloren, onder wie haar broer. De doodsoorzaken (drugs, zelf moord, geweld, een ongeval) verschillen, maar Ward zoekt toch een verband en, vooral, een antwoord op de hemeltergende vraag: waarom? De AfroAme rikaanse schrijfster groeide op in het zuiden van de VS, waar ‘hoop en vooruitzichten even vluchtig waren als ochtendmist’. Wie kon ontsnappen aan de kansarmoede, de criminaliteit en het structurele racisme, kampte
dan wel met werkloosheid of een ontwricht, vaderloos gezin. Het zadelde zwarte Amerika nen vaak op met een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen, een verhoogde kans op psychische stoornissen en vroegtijdig opge geven dromen. Jesmyn Ward trapt geregeld in de valkuilen die eigen zijn aan autobiografieën: de gebeurte nissen droog optekenen leidt tot een monotone cadans, en ze …Read more