Het hemelkind verliest zijn gouden bal. Om die op aarde te gaan zoeken, wordt het een baby en groeit het twee jaar op bij zijn ouders en broer. Tot het zijn bal vindt en blij terugkeert naar de hemel. Zijn ouders vinden troost in de glans die het maakt aan de hemel.

Debuterend auteur/illustrator Kristien Dieltiens (43) maakte een symbolisch sprookje dat geboorte en vooral dood als natuurlijke onderdelen van het leven wil uitbeelden. Zodanig zelfs dat ze de dood als vreugdevol voorstelt - voor het 'dode' hemelkind tenminste, dat gelukkig naar de hemel terugkeert, vol van goede herinneringen aan zijn verblijf op aarde. Een positieve gedachte voor de nabestaanden.

Maar toch is het boek niet meteen voor ouders bedoeld, als wel voor kinderen die met de dood geconfronteerd worden, in de actualiteit (het boek is opgedragen aan de vermiste en vermoorde kinderen en eindigt met een heleboel witte ballonnen) of in hun eigen leefwereld. Kinderen zijn in onze dood-allergische samenleving nauwelijks voorbereid op het verwerken van de dood. Dieltiens boek kan een hulpmiddel zijn in het rouwproces. Niet door de lezer belerend bij de hand te nemen, maar door een eenvoudig, optimistisch verhaal in vrolijke, warme tekeningen. Dieltiens: «De grote mysteries van het leven worden door een kind het best 'gegrepen' door beeldende taal. Later komt het begrijpen.»

De herhaalstructuur (in het naar de aarde gaan en naar de hemel terugkeren) en de ietwat omslachtige taal zijn typisch voor sprookjes: zo zegt de auteur niet dat het kind op een dag de bal vindt, maar «Op een dag keek het kind niet meer rond in de wereld, maar het spiegelde zich in het goud van de teruggevonden bal.» Een passage als «De wind gaf het kind zijn hemelse vleugels terug. En de moeder en de vader voelden een stormachtig verdriet.» maakt duidelijk (de wind en de storm in een tegenstelling van vreugde en verdriet) dat Dieltiens jaren heeft geschaafd aan de verwoording van haar verhaal. Zo ook aan haar tekeningen, die vaak schitterend zijn, terwijl sommige wat gekunsteld overkomen. Een sterk prentenboek dus, dat ondanks het risico op meligheid erg geloofwaardig is.

Hide text

Met indringende, poëtische woorden en beelden wordt de levensreis verbeeld die ieder mens maakt: komend uit een hemelse onkenbaarheid van licht en geluk, op aarde worden ontvangen door liefdevolle volwassenen, opgroeien, de seizoenen voorbij zien gaan en weer weggeroepen worden uit het leven, om via een hemelreis weer terug te keren in de onkenbaarheid van licht en geluk, daarbij in de aardse wereld veel verdriet achterlatend. Met de gouden bal als metafoor voor leven dat je maar tijdelijk gegeven is: je kunt hem verliezen, maar je zult hem altijd weervinden. Een ingewikkeld boek, omdat het zowel liefdevolle schoonheid als ontstellend verdriet in zich bergt. Met kleurige illustraties in collage-achtige gemengde techniek die uitnodigen, maar ook verkillen. Een poëtisch-filosofisch prentenboek met vele lagen en aanknopingspunten voor gesprek met jonge kinderen over verdriet en rouwverwerking. Tegelijkertijd is het een ode aan de magnifieke ervaring die leven heet. De thematiek vraagt om begeleiding van volwassenen. Deze derde druk van het oorspronkelijk in 1997 verschenen prentenboek heeft een ander formaat en vormgeving en ook de tekst en illustraties zijn herzien. Het boek is opgedragen aan An en Eefje en andere verdwenen, misbruikte of mishandelde kinderen. Vanaf ca. 7 jaar. Hide text

“Ergens ver weg, maar tegelijk dichtbij, leefde een kind.” (p. 2). Wanneer het op een dag zijn gouden bal verliest, krijgt het te horen dat het een reis van negen maanden moet gaan maken om zijn bal te gaan zoeken en een mensenkind te worden. Het kind maakt de verre reis, langs de sterren, de zon en de maan. Tot het in een storm terechtkomt en zijn ogen opent in de armen van zijn moeder. Het mensenkind groeit op en ontdekt de wereld. Als het twee jaar wordt, wordt het ziek, vindt het zijn gouden bal en weet het kind dat het tijd is om terug te keren naar waar het vandaan was gekomen. De ouders blijven achter met hun stormachtig verdriet.
Dit poëtische verhaal over geboren worden en sterven was het debuut van Kristien Dieltiens, meer dan vijftien jaar geleden. Het is nu heruitgegeven met schitterende illustraties van Seppe Van den Berghe. Het verhaal is niet eenvoudig, en vraagt zeker begeleiding. Niet zozeer om de woorden te begrijpen, als wel om wat er achter zit. Om de symboliek te doorgronden en niet letterlijk bij het verhaal te blijven hangen. Om te begrijpen dat er een kind geboren wordt en sterft, om te beginnen. De illustraties geven perfect de sfeer weer op elk moment in het verhaal: het mysterie, de vrolijkheid, het verdriet.
Hide text