De Brugse jeugdauteur Kristien Dieltiens (50) vertelt in haar nieuwste jeugdboek Ik ben nummer dertien het verhaal van kinderen die worstelen met depressieve gevoelens. Het boek werd geschreven in opdracht van Skoebidoe, de kinderservice van de Christelijke Mutualiteiten.

Kristien Dieltiens groeide op en woonde lange tijd in Edegem bij Antwerpen, maar woont sinds enkele jaren in Oedelem bij Brugge. Ze werkt deeltijds als kleuterleidster in de Brugse Steinerschool. Sinds haar debuut over het verlies van een kind, is Dieltiens sterk begaan met delicate jongerenproblemen.

Zo kaartte De Moedervlek (2002) het probleem van het seksueel misbruik aan, Bloemen op de muur (2003) verkende dan weer de wereld van een kansarm gezin en Een O om in te bijten (2004) behandelde het veel voorkomende leerprobleem dyslexie. En nu is er Ik ben nummer dertien over de verborgen wereld van depressies bij kinderen.

,,Mijn hoofdfiguur Jozefien vindt het leven maar moeilijk. Na de scheiding van haar ouders gaat ze in mama's geboortedorp wonen. Ze mist al vlug de drukte van de stad en het huis met uitzicht op de zoo. Ze mist papa die met zijn vriendin een kindje verwacht. En ze heeft grote heimwee naar haar vriendinnen in een klas waar ze nummer dertien is. Met dat alledaagse, herkenbare en eenvoudige gegeven wil ik de deur forceren om binnen te dringen in de wereld van een kind dat worstelt met grote mensen een depressie noemen.''

Skoebidoe, de kinderservice van de CM, berekende dat drie tot vijf procent van de kinderen een depressie doormaakt met verstrekkende gevolgen voor het latere leven. Daarom wordt bij dit boek ook een didactisch pakket geleverd voor leerkrachten uit de derde graad van het onderwijs. (LFB)

Hide text

Als Jozefiens ouders scheiden en Jozefien met haar moeder vanuit Antwerpen naar een dorp aan zee verhuist, wordt zij depressief. Ze voelt zich moe, lelijk, bang en triest en zou het liefst niet meer bestaan. Aanvankelijk lijkt haar situatie op school en thuis alleen maar te verslechteren, maar dan roept haar begripvolle meester professionele hulp in en laat hij Jozefien bovendien de hoofdrol spelen in de afscheidsvoorstelling van de zesde klas (groep 8). Haar tegenspeler, de stoerste jongen van de klas, wordt geleidelijk haar beste vriend en gaandeweg wordt ze weer de oude. Ondanks het positieve slot komt de somberheid van Jozefien hard aan bij de lezer omdat deze zo invoelbaar en met zoveel emoties wordt beschreven. Kinderen met soortgelijke gevoelens zullen zichzelf herkennen in Jozefien alhoewel het de vraag is of er niet wat al te veel problemen op de 11- of 12-jarige lezer afkomen. Het taalgebruik is eenvoudig met veel dialoog en monoloog. De, met vaart neergezette tekeningen van de karakters geven met een enkele lijn de gevoelens weer en passen goed bij het verhaal. Hide text

Na de scheiding van haar ouders verhuist Jozefien met haar mama naar een onooglijk dorpje in West-Vlaanderen. Jozefien is de stad gewoon en ze vindt dit heel erg. Heimwee en verdriet om haar verloren wereld in Antwerpen zijn haar deel. Toch leert ze zich moeizaam aanpassen in haar nieuwe klas, en uit onverwachte hoek komt er toch begrip en vriendschap. Dit boek hoort bij een CM-project rond depressie bij kinderen. Onder de naam Skoebidoe geven ze ook een folder en een didactische map voor leerkrachten uit. Het meisje in dit boek balanceert op de rand van een depressie. Wat ze meemaakt is ook niet min. Gelukkig vindt ze ook begrip in haar omgeving, niet in de laatste plaats van een lieve onderwijzer. Op het einde krijgt ze ook professionele hulp. Toch is dit boekje niet van die aard dat je er zwaarmoedig van wordt mede door de zeer mooie en gevoelige illustraties van A. Westerduin. De leefwereld van Jozefien is zeer genuanceerd weergegeven en laat ook de lichtere kanten zien van haar nieuwe bestaan. Het is een eerlijk verhaal over een meisje van tien, dat zeer moeizaam haar stukje verloren wereld opnieuw in elkaar puzzelt. Wel een goed boekje om met de klas rond deze thema’s te werken.
Hide text