Nathan en Yolande komen in 1989 per trein uit Berlijn waar ze een stukje muur hebben bemachtigd. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze gaan in twee appartementen van hetzelfde gebouw in Parijs wonen om daarna te trouwen. Als idealisten denken ze dat het slechten van die muur ook de barrières tussen alle mensen zal doen verdwijnen. Langzaam maar zeker bouwen ze echter hun eigen barrières tussen hen beiden in een steeds kouder wordende oorlog. Hoewel ze een kind krijgen, trouwen ze niet en gaan ze aan het eind uit elkaar. Het verhaal is volledig in de verleden tijd geschreven in lange zinnen, zonder einde, geen hoofdletters. Dat maakt het lezen vermoeiend en saai. De hoofdstukken zijn opeenvolgende monologues intérieurs van ofwel Nathan, ofwel Yolande en soms van hun respectievelijke minnaars. De toon is verbitterd en bij de eerste bladzij weet de lezer al hoe het hun zal vergaan. Weinig boeiend geheel zonder ontwikkeling in de karakters. Duidelijke druk.