In de inleiding tot zijn boek wijst Abicht erop dat er voor 1904 in toonaangevende werken over de geschiedenis van de Lage Landen vrijwel nooit plaats is ingeruimd voor een serieuze bijdrage op het gebied van de joodse geschiedenis. Een omissie die hij in dit vuistdikke boek voorgoed heeft rechtgezet. Met de opzet van dit boek beoogt Abicht de geschiedenis van de joden, zoals die in naslagwerken door historici is overgeleverd, met schroom en afstandelijkheid te beschrijven. Verdeeld over zes hoofdstukken, die elk een periode uit de Belgische of de Nederlandse geschiedenis beschrijven, gaat hij gedetailleerd in op de geschiedenis van de joodse nederzettingen in Brabant en Henegouwen, waar de joden onder andere de schuld kregen van de pestepidemie omstreeks 1350. In die duistere middeleeuwen werden de joden vaak slachtoffer van vervolging en religieuze haat, waarbij meestal ook een flinke financiële genoegdoening werd geëist; met instemming refereert de auteur daarbij herhaaldelijk aan het imposante oeuvre van Attali, voor wie hij grote bewondering heeft. Andere interessante hoofdstukken handelen onder andere over de Gouden Eeuw en de joodse bijdrage daaraan, Met verklarende woordenlijst, literatuuroplage, register en enkele kaartjes. Hide text