In Ik ben de sterkste van de hele wereld wordt op een ludieke manier aangetoond dat alles relatief is, en dat je maar beter niet te hoog van de toren kunt blazen. De auteur/illustrator doet dit aan de hand van een wolf. Deze wolf wandelt door het bos en vraagt aan iedereen die hij tegenkomt wie de sterkste van de wereld is. Natuurlijk antwoorden het kleine konijntje, Roodkapje, de Drie Biggetjes en de Zeven Dwergen allemaal verschrikt: "Dat bent u, meneer de Wolf". De wolf wordt er heel trots en stoer van en roept zichzelf uit tot Koning Wolf de Verschrikkelijke. Maar dan botst hij op "een soort pad met een wipneus", en die geeft niet het verwachte antwoord. Het diertje noemt namelijk zijn mama het sterkste van de hele wereld. De wolf begint te schelden dat het een lieve lust is, tot... hij de mama van het draakje te zien krijgt. Dan roept hij zichzelf opeens uit tot "een lief, klein wolfje en anders niets" en gaat hij er gauw vandoor.

De illustraties bij dit korte, grappige verhaaltje hebben iets cartoonachtigs, vooral ook door de krachtige, zwarte lijn waarmee zowat alles omrand werd. Op de meeste prenten zien we een hoop bomen en een trots wandelende wolf. Tegenover het kleine Roodkapje, de kleine Biggetjes en Dwergjes wordt de wolf reuzengroot en -sterk afgebeeld. Het is dan ook bijzonder grappig om te zien hoe uiteindelijk de rollen worden omgekeerd en de wolf heel nietig wordt in vergelijking met de mama van het draakje. Dit is in de eerste plaats een leuk en grappig boekje, maar het kan zeker ook in de klas gebruikt worden om over sterk zijn en bang zijn te praten, of om stoere pestkoppen eens op hun plaats te zetten. [Karin Van Camp] Hide text

Na gegeten te hebben wil een wolf weten hoe anderen over hem denken. Aan kleinere bosbewoners als Langoor, Roodkapje, de Drie Biggetjes en de Zeven Dwergen vraagt de (paginagrote) wolf wie de sterkste is. In alle gevallen beamen de anderen dat de wolf de grootste, sterkste en gevaarlijkste van de hele wereld is. Een klein draak echter antwoordt vervolgens: mijn mama!, waarna de wolf in woede uitbarst. Totdat hij mama ziet, haar een fijne dag toewenst en afdruipt. Door afsnijdingen in de paginagrote, geheel gekleurde illustraties wordt de beslotenheid van het bos geaccentueerd en de betrokkenheid van de 'lezer' verhoogd. De dialogen worden gevoerd op 'witte' pagina's; enkel de gesprekspartners zijn afgebeeld. Het gehanteerde kikvorsperspectief komt bijzonder tot haar recht wanneer mama draak wordt getoond met enkel de onderbuik en achterpoten. Beschaduwing op de wolf ondersteunt de sfeer; het gebruik van dikke zwarte contourlijnen in het algemeen bevordert de herkenbaarheid. De tekst in het prentenboek bestaat uit korte zinnen. Verhalende schrijfstijl; gemoedelijke ondertoon. Aantrekkelijke omslag, glad papier. Gebonden uitgave. Vanaf ca. 5 jaar. Hide text