Kikker heeft een vriendje heeft het verloop van een typisch Kikkerboek: Kikker vindt iets, laat het zien aan zijn vrienden die allemaal hun commentaar geven, waarna er iets in hun bestaan verandert. Na een verwikkeling eindigt het boek positief. Op een mooie dag in de herfst vindt Kikker een kleine teddybeer. Op een vanzelfsprekende manier gaat het beertje lopen, eten en tenslotte ook praten. Vooral dat laatste vinden de dieren enig en vanaf dan wordt het beertje door iedereen verwend. Hij heeft een heerlijk leventje, maar toch zit het op een dag op een steen te treuren. Het wil terug naar waar het vandaan komt want, "daar hoor ik thuis". Als Beertje weg is, kan Kikker niet slapen van verdriet. Op een ochtend echter, heel vroeg, wordt Kikker wakker omdat er iets warms en zachts naast hem in bed schuift...

Het verhaal heeft me minder getroffen dan de andere Kikkerboeken en hinkt wat op verschillende poten: vriendschap, zoeken naar een thuis en opvoeden. Het centrale gevoel is minder kernachtig verwoord. Dat de andere dieren Beertje verwennen, is als verhaalelement te weinig uitgewerkt. De illustraties zijn zoals steeds meesterlijk. Het blijft fascinerend hoe Velthuijs erin slaagt met een minimum aan lijnen de gevoelens van de dieren te treffen. Opmerkelijk is het contrast tussen de expressiviteit van de andere dieren en de schijnbare onbewogenheid van Beertje, die net daardoor iets vertederends krijgt. [Jan Van Coillie] Hide text

Kikker heeft in de loop van de tijd al heel wat dieren onder zijn hoede gehad. Daar kan wel een beertje bij, een teddybeertje. Kikker vindt het in het gras. Hij neemt het beertje mee naar huis, geeft het te eten, leert het praten en samen hebben ze een heerlijke tijd. Ook met de andere dieren kan Beertje - zo heet hij nu - goed opschieten. Maar op een dag wil hij terug naar waar hij vandaan komt, waar hij thuishoort. Kikker blijft alleen achter. Een simpel gegeven, in de beproefde stijl van de veelvuldig bekroonde schrijver/illustrator uitgewerkt: heldere, krachtige illustraties die belevenissen uit de kinderwereld trefzeker naar de dierenwereld vertalen. Een traantje op het gezicht van Kikker is voldoende om diep verdriet uit te drukken. Blijft de vraag waar Beertje oorspronkelijk thuishoorde en waarom hij daar niet kon of wil blijven. Een ding is overduidelijk: je hoort thuis waar je vrienden zijn. Vanaf ca. 4 jaar.

Op een herfstwandeling door het bos vindt Kikker een teddybeer. Kikker neemt hem mee naar huis en zegt tegen zijn sceptische vrienden dat hij Beertje wel alles zal leren. En dat gebeurt ook. Beertje leert lopen, praten, spelen, tekenen, en wordt door de vrienden helemaal opgenomen in de groep. Maar dan wordt Beertje plots overvallen door heimwee en gaat hij op weg naar waar hij vandaan kwam. Kikker is er het hart van in en huilt zich elke avond in slaap. Tot er op een ochtend iets warms en zachts naast hem in bed schuift ...

Ook bij de vijftiende druk staat zo’n Kikker-boek nog altijd als een huis. De emoties die Max Velthuijs kon schetsen door te spelen met het lijntje van Kikker zijn bek, blijven indrukwekkend. De gevoelens die hij met weinig woorden opriep zijn echt en herkenbaar. En dan die heerlijke illustraties! Op het breekpunt in het boek, waarin Velthuijs op een dubbele pagina de eindeloze verte toont, zou je zo Beertje uit de illustratie tillen om hem te knuffelen. Mooiere odes aan de vriendschap zijn er zelden gemaakt.

Hide text

Kikker wandelt door het bos en geniet van de prachtige herfstkleuren. Opeens ziet hij iets wonderlijks liggen: een klein beertje met een rood truitje aan. Kikker neemt zijn nieuwe vriendje mee naar huis en laat hem aan al zijn vriendjes zien. Hij leert Beertje lopen, praten, spelen en tekenen. Ze hebben het samen heel gezellig. En Beertje wordt ook helemaal opgenomen in Kikkers vriendenkring. Maar op een dag wil Beertje terug naar waar hij vandaan komt ...
Prentenboek van Kikker dat een gevoelige snaar raakt. De vriendschap staat centraal, en je leeft helemaal mee met de subtiel verwoorde gevoelens van de personages. Deze zijn ook onmiskenbaar op de zacht ingekleurde prenten. Een mooi voorbeeld daarvan is de passage: Maar op een dag zat hij ineens stilletjes op een steen en staarde in de verte. Hij wou niet spelen, en hij zei niets meer. En dat bij een prent over twee pagina's waarop die 'verte' haast voelbaar is.