Nadat de auteur het sterven van zijn schoonmoeder had meegemaakt, kreeg hij problemen met de wijze waarop zij overleden was: heel onrustig. De behandelende arts had haar euthanasie uit het hoofd gepraat. Dit gebeuren bracht de auteur ertoe om een onderzoek in te stellen naar het reageren van artsen en verpleegkundigen op het gegeven euthanasie en palliatieve sedatie (het in slaap brengen van patiënten met de zekerheid, dat ze niet meer wakker zullen worden). De auteur interviewt verpleegkundigen, artsen, pastors en hij praat met patiënten. Dat laatste zeker niet diepgaand: het blijken allemaal eenvoudige alledaagse gesprekjes over hoe ze zich voelen. Overwegend dan. Rondlopend in deze (Belgische) ziekenhuizen maakt hij ook mee hoe ongelooflijk bot en gevoelloos familieleden soms kunnen optreden bij hun 'afgeschreven' moeder of vader. De toon van het boek is terughoudend, lijkt soms te effen, te weinig betrokken. Toch is duidelijk onderhuids voelbaar dat de auteur kritiek heeft op het - toch wat vage - euthanasiebeleid van heel wat artsen. De gesprekken hebben niets met stervensbegeleiding te maken, al wordt dat gesuggereerd. Het boek lijkt vooral geschikt als studiemateriaal. Hide text