Het is 1573. De bijna 13-jarige Nelleken leeft met haar moeder en broertjes in armoede. Alleen door de hulp van de buren kunnen ze het redden. Maar Nellekens grootste zorg is het verboden geloof van haar moeder: ze is doopsgezind, en wil daar ook voor uitkomen, wat de gevolgen daarvan ook zullen zijn. Het begin van het verhaal blijft wat oppervlakkig door de focus op het historisch decor: de armoedige omstandigheden thuis, de school waar kinderen van alle leeftijden samen in de klas zitten en de regels van de doopsgezinden. Daarna zorgt de toenemende dreiging voor een steeds grotere spanning – subtiel voelbaar gemaakt door wat niet letterlijk wordt uitgesproken. Heel ontroerend is de liefde en steun die de hoofdpersonen elkaar geven, ondanks hun onmacht om elkaar te begrijpen. Wat waar en goed is, blijft in het midden. In het nawoord vertelt de auteur dat haar verhaal geïnspireerd is op de afscheidsbrief van Maeyken Wens aan haar zoon, voor zij als doopsgezinde op de brandstapel om het leven kwam. Vanaf ca. 10 jaar. Hide text

1573. Nelleken, een meisje van twaalf, is de oudste van een arm gezin. Vader is overleden; moeder Maeyken tracht met moeite haar vier kinderen te voeden. Maeyken is doopsgezind en weigert nog langer naar de zondagsmis te gaan. ’s Avonds gaat ze heimelijk naar de bijeenkomst van de mennonieten. Nelleken probeert samen met de schoolmeester moeder op andere gedachten te brengen. Op een dag wordt Maeyken door de schout opgepakt en in het Steen gevangengezet. Ze blijft koppig vasthouden aan haar nieuwe geloof en weigert te ontsnappen.
Dit boek, ten dele gebaseerd op ware feiten, speelt zich af in de kringen van de doopsgezinden. Vooral armen voelden zich aangetrokken tot die nieuwlichterij. Het magere verhaaltje klinkt vrij onwaarschijnlijk. Het werd geschreven met de steun van het Doopsgezind Kindersteunfonds.